Reżyser sztuki, Emilian Kamiński zdecydował się na kameralną obsadę, ale wybrał pięć bardzo charakterystycznych osobowości aktorskich. W spektaklu występują Maria Winiarska i Dorota Kamińska, które w sztuce prezentują dwa skrajne temperamenty kobiece. Jedna romantyczna marzycielka, druga szalona podróżniczka i zapalona graczka w lotto. Rzeczą jaka ich łączy, są wspólne plotki i marzenia o lepszym życiu. Rutynę przerywa to, gdy nagle znajdują się w epicentrum zagadki kryminalnej. Obie aktorki świetnie wchodzą w swoje role. Mimo, że dialogi mają przede wszystkim widza śmieszyć, pod przykrywką wypowiedzi jest morał. Reżyser sprytnie za pomocą ciętych ripost porusza temat nadmiernego konsumpcjonizmu, pogoni za idealnym życiem, które nie jest możliwe i ludzkim zagubieniem w świecie.

Kamiński trafnie, ale z przymrużeniem oka wytyka ludziom ich słabości. Do duetu Warszawianek, dołącza Robert Rozmus, który gra tutaj dawnego przyjaciela pań. W tej roli patron festiwalu pokazuje swoją plastyczność. Aktor wciela się w postać Waldka. Mężczyzna to zawadiaka i podrywacz, który niejednej potrafi kobiecie namieszać w głowie. Do ekipy aktorów dołącza także postać kuszącej swoimi wdziękami Malwiny, w tej roli Agnieszka Wielgosz. Malwina kokietuje swoim wdziękiem nie tylko obsadę, ale całą publiczność. By zrównoważyć obecność mężczyzn pojawia się także zakochany Mieczysław, który mimo, że jest oazą spokoju, potrafi nieźle namieszać w relacjach pozostałej czwórki.

Kameralna obsada sztuki daje możliwość uważnego skupienia na grze aktorskiej. Każdy z nich jest inny, każdy na swój sposób tworzy odrębność, a wspólnie integralność spektaklu. Mistrzowsko napisane dialogi powodują, że nie sposób nie parsknąć śmiechem. Kamiński, postawił na prostą pastelową scenografię, która nie odwraca uwagi od gry aktorów. Przez większość czasu znajdujemy się w mieszkaniu emerytki. Uwagę zwracają ściany, zamiast tapety widzimy na nich paragony ze sklepów spożywczych. Fotele zastępują wózki sklepowe, wyłożone miękkimi poduchami. W ten sposób reżyser daje znać, że gdzieś w obecnym świecie, jesteśmy na tyle nierozerwalnie związani z potrzebą kupowania, że można powiedzieć staliśmy się społeczeństwem konsumpcjonizmu. Zaczyna brakować nam czasu na poważne rozmowy, wspólne spędzenie czasu. Wszystko zaczyna się kręcić wokół zakupów. Reżyser przerysowując problem konsumpcjonizmu, trafnie daje nam uniwersalne przesłanie. Zalew licznymi towarami powoduje, że dążymy do posiadania coraz to nowych modeli urządzeń, nadmiernej potrzeby posiadania. Często „mieć” odsuwa nas nad od tego co w życiu najważniejsze - drugi człowiek i relacje jakie z nim budujemy. Chwilowa wygrana w lotka to tak naprawdę tylko moment szczęścia, złuda, że mamy już wszystko, bo tak naprawdę wszystkiego nigdy nie będziemy mieć. Ogromnym plusem sztuki jest budowanie bezpośredniej relacji z widzem. Aktorzy zwracają się podczas spektaklu w stronę publiczności, co bardzo skraca dystans i osoby na widowni mogą poczuć się aktywnymi uczestnikami toczącej się akcji.

„Metoda na wnuczka”, mimo że jako lekka komedia ma przede wszystkim śmieszyć, to jest cenną lekcją jak dajemy sobą manipulować i jak gubią nas nasze słabości. Duży plus za teksty Krzysztofa Kędziora z celnymi ripostami. Co prawda, niektórych może uderzyć momentami brutalność słów, ale reżyser zapewne chciał wywrzeć dialogami silne emocje wśród widzów i mu się to udało. Całości dopełniła gra świateł, ciekawie dobrana muzyka, piosenki np. „Najwięcej witaminy mają polskie dziewczyny”. Sztuka wywołuje różne emocje od śmiechu, po szok i momentami konsternację, ale nie można o niej nie myśleć po jej zakończeniu i o to chodziło.

KC/MR