Zaznaczam, że były to ich osobiste poglądy.
2. Poglądy naukowe o pochodzeniu życia na Ziemi są także ciekawe.
Teoria Kanta-Laplace'a utrzymuje, że Ziemia około pięciu miliardów lat wstecz była ognistą masą, panowały na niej temperatury 4-6 tysięcy stopni. Życie w takiej temperaturze nie mogło istnieć (białko, które jest podstawą życia, zamiera w temperaturze 60 stopni).
Życie nie mogło „spłynąć” na Ziemię z innej planety, gdyż wszystkie były także rozpaloną masą. Poza tym żadne „nasiona życia” nie zachowałyby w sobie życia w przestrzeni kosmicznej o temperaturze minus 270 stopni.
A więc pozostaje sądzić, że Ziemia, po ostygnięciu, wyłoniła z siebie życie.
W roku 1897 na kongresie przyrodników w Moskwie wielki uczony L. Pasteur powiedział: „Zasadę, że komórka żyjąca może powstać tylko z komórki żyjącej, należy uważać za niewzruszoną zdobycz ludzkości, jako niezachwiany wynik badań naukowych, który wiek XIX. przekazuje w spadku wiekowi XX.” W ten sposób została obalona, modna wówczas, teoria samorództwa.
Niestety, odżyła ona w wieku XX. pod inną nazwą; jest to teoria Oparina o abiogennym powstaniu życia. Według tego uczonego radzieckiego, biogeneza była naturalnym i koniecznym procesem, jaki zaszedł na Ziemi około trzy miliardy lat temu w sprzyjających warunkach, dając początek dalszej ewolucji organizmów. Oparin podał także hipotetyczne etapy powstania życia, które są niesprawdzalne. Teoria Oparina jest nieudowodnioną hipotezą filozofii materialistycznej o charakterze ideologicznym.
Przyrodnik Heinke powiedział: „Gdybyśmy wszystkie pierwiastki wchodzące w skład komórki, odpowiednio odważone, mieszali razem, to tak samo nie powstałaby z tej mieszaniny żywa komórka, jak z pewnej ilości odważonego szkła i mosiądzu nie utworzyłby się samorzutnie teleskop”.
Uczeni twierdzą, że początki życia to wciąż wielka tajemnica. „Rozwiązanie tej zagadki wydaje się bardziej odległe niż kiedykolwiek. Szczerze mówiąc, nie wiem, jak można zrozumieć ewolucję bez odwołania: się do pojęcia celowości. Moim zdaniem jest to niemożliwe... Założenie, iż to przypadek stał u podstaw życia, wydaje się czystym absurdem” - pisze A. Kastler, laureat Nagrody Nobla w r. 1966 (cyt. za: J.M. Riaza Morales).
R. Chauvin, biolog, profesor Sorbony twierdzi, że „obiektywne badanie natury w całej jej złożoności i racjonalności nie może zadowolić się pojęciem przypadku i wykluczyć inteligencję, ale powinno przyjąć, że natura domaga się (jest przejawem) jakiejś Wyższej Inteligencji” (tamże).
Fizycy twierdzą, że istnieje synchronia działania różnych sił w przyrodzie, co wskazuje na ich celowość.
Amerykański naukowiec Francisco Ayala, początkowo zagorzały zwolennik neodarwinizmu, twierdzi, że istnieje plan bez autora: „Chciałbym tu dopowiedzieć, że autor, owszem – istnieje, ale ukryty za prawami fizyki, chemii, biologii i wielkich liczb. To Projektant, który działał i działa w milczeniu, jako pierwsza przyczyna wszystkiego, zarówno na początku istnienia jak i potem w czasie egzystencji stworzenia”.
„Siła argumentów przemawiających za tym, że przyroda jest wytworem Inteligentnego Projektu nie leży w poszczególnych przypadkach dostosowania różnych obiektów i organizmów do panujących w świecie warunków ani z ich wielości. Pochodzi ona z faktu współdziałania z sobą ogromnej ilości przyczyn, które razem, działając zgodnie lub przeciwstawnie, tworzą i utrzymują ogólny porządek natury… Argument na rzecz Inteligentnego Projektu opiera się na syntezie bądź na przeglądzie wszystkich zjawisk znanego nam świata” (F. R. Tennant, cyt. za Mc Grath).
Inni naukowcy mówią o inteligentnej instancji: „Przyroda nie jest samoorganizującym się, zamkniętym w sobie systemem. Realizuje pewien cel, zamiar, który mógł zostać ustanowiony tylko przez zewnętrzną, „inteligentną” instancję, zdolną ująć go w ramy projektu. Z wnętrza samej nauki zdaje się wydobywać wołanie o „kosmicznego projektanta” (intelligent design)… Interpretacje „zasady antropicznej” przedstawiają Wszechświat jako zbudowany w ten sposób, aby dać początek życiu, a ostatecznie ludzkości” (W. Dembski, M. Ruse; cyt. za: F. Euvé).
„Wszystko wskazuje na jakieś ukierunkowanie na życie we Wszechświecie… Czy więc życie powstało przypadkowo czy musiało powstać po stworzeniu warunków? I czy życie na Ziemi jest czymś wyjątkowym w całym Wszechświecie? Dla kosmologów nie ma nic niezwykłego, że był to zamysł Boga” – twierdzą astronomowie G. Coyne i A. Omizzolo.
„Patrząc na Wszechświat i dostrzegając w nim wiele zbiegów okoliczności z dziedziny fizyki i astronomii, które zadziałały na naszą korzyść, odnosimy niemal wrażenie, że Wszechświat w jakimś sensie musiał wiedzieć iż powstaniemy” – twierdzą naukowcy (F. Dyson, cyt. za A. Mc. Grath).
„Nie można wykluczyć istnienia zasad, których jeszcze nie znamy… To, co mogłoby się wydawać przypadkowe, stanowi realizację wyższego planu istniejącego w Bożym umyśle… Nawet wydarzenia przypadkowe, nieprzewidywalne i dokładnie nieokreślone (np. na poziomie subatomowym) mogą być częścią ogólnej harmonii Wszechświata, będącej dziełem Boga Stworzyciela” – twierdzi F. Facchini, antropolog.
3. Powstaje problem: kiedy pojawiło się życie na Ziemi i czy wszystkie formy życia miały wspólnych przodków?
Odpowiedzi na te pytania udziela G.S. Johnston:
Ziemia liczy około 4,5 miliarda lat. Bakterie pojawiły się 3,5 miliarda lat temu, a komórki zawierające jądro komórkowe wyłoniły się prawdopodobnie 1,2 miliarda lat temu. Ich nagłe pojawienie się jest największą nieciągłością w sekwencji żywych organizmów...
Następnie, około 550 milionów lat temu wystąpił biologiczny Big - Bang. Na początku ery kambryjskiej miała miejsce „eksplozja” wysoko zorganizowanych form życia - pojawiły się mięczaki, jamochłony, trylobity, ale ich skamieniałych przodków nie odnaleziono we wcześniejszych skałach, a przecież warstwy z prekambru sprzyjają zachowaniu się skamieniałości. Nie zawierają one gatunków przejściowych, jakich oczekiwał Darwin.
Natomiast od kambru, w geologicznym okamgnieniu, wyłoniło się ponad tysiąc rodzajów, obejmujących około pięć tysięcy gatunków. W morzach zaroiło się nagle od organizmów reprezentujących wszystkie podstawowe plany budowy ciała: bezkręgowce, kręgowce itd.
Okres eksplozji kambryjskiej mieści się w przedziale od 5 do 10 milionów lat...Według obecnych szacunków, dostępna dla ewolucji rama czasowa kambru, w której ukształtowały się wszystkie podstawowe plany budowy ciała, odpowiada przysłowiowemu, geologicznemu mrugnięciu oka. I nie istnieją żadne formy przejściowe, żadne stopniowania prowadzące do złożonych zwierząt.
Wiele roślin lądowych wyłoniło się około 450 milionów lat temu, nie pozostawiając żadnych wyraźnych śladów wcześniejszego pochodzenia. Rośliny okrytonasienne pojawiły się 120 milionów lat temu, a ich nagły rozkwit stanowił zagadkę dla Darwina i nadal nią pozostaje dla współczesnych naukowców. Zapis kopalny roślin jest tak samo nieciągły, jak w wypadku zwierząt... Skamieniałości nie wskazują na stopniową ewolucję. Tak twierdzi wielu znanych paleontologów i geologów: Raup i Stanley, Simpson, Mayr, Gould.
4. Teoria ewolucjonizmu materialistycznego (darwinowska teoria doboru naturalnego) twierdzi, że wszystkie gatunki pochodzą od wspólnych przodków przez dobór naturalny, działający na przypadkowych mutacjach.
Procesy naturalne nie wystarczają do wyjaśnienia powstania życia i różnic między gatunkami roślin i zwierząt (J.W.G. Johnson)
Co do istot żywych ewolucja może dokonywać się tylko w obrębie jednego gatunku, w który wszczepiony jest kod DNA. Dopuszcza on różnorodność w obrębie gatunku lub rodzaju, ale to jest bariera genetyczna, której nie da się przekroczyć. Niemożliwa jest mutacja genów. DNA jest wiernie odtwarzana i dalej przekazywana z pokolenia na pokolenie. Mutacje genów są nieszczęściem i nie mogły stać się siłą napędową ewolucji. Mutacja np. może spowodować przyjście dziecka na świat ze zdeformowanymi rączkami, ale nie może doprowadzić do urodzenia dziecka ze skrzydłami.
Zmiany w obrębie jednego gatunku – mikroewolucja - nie prowadzi do makroewolucji, stanowiącej ogromny skok, np. od gadów do ssaków, od ssaków do człowieka. Nie można makroewolucji wiązać z mikroewolucją, nie ma na to żadnych podstaw (Gould, Eldredge, Stanley, Grasse). Błąd ten popełnił Darwin w swojej książce „O powstawaniu gatunków” (1859 r.).
Nierozróżnianie pojęcia „ewolucji” od „darwinizmu” gmatwa pojęcia na korzyść obozu materialistycznego. Ewolucjonizm darwinowski wyrasta z materializmu filozoficznego i nie jest nauką lecz współczesną ideologią (G. S. Johnston).
Sukcesom darwinizmu towarzyszył zanik naukowej uczciwości (W. R. Thompson). Wielu paleontologów opowiada się za takim retuszowaniem zapisu kopalnego, aby wskazywał na darwinowski gradualizm (G. S. Johnston).
Większość paleontologów uważa, że świadectwa kopalne są sprzeczne z darwinowską teorią iż kumulujące się zmiany prowadzą do przemiany gatunków. Co więcej, „świadectwa kopalne wskazują na to, że przewidywania były niewłaściwe” (Eldredge, Tattersal).
Należy odrzucić neodarwinistyczną ideę ewolucji drogą niewielkich zmian, spowodowanych małymi mutacjami, podtrzymywanymi następnie przez naturalną selekcję. Prawdziwe zadanie doboru naturalnego polega na zachowaniu właściwości danego gatunku, a nie na przekształcaniu go w jakiś inny gatunek.
Bajeczką naukową jest powtarzanie, że embrion odtwarza wszystkie etapy swojej przeszłej ewolucji lub że „rozwijający się embrion wspina się po swoim rodowym drzewie”.
Gdyby życie zaczęło się od prostych form i nieprzerwanie postępowało ku górze, ewoluując w coraz bardziej złożone twory, to skamieliny powinny były zarejestrować ów postęp krok po kroku. Nie ma jednak skamielin form pośrednich. Żyjące obecnie formy dowodzą, że rodzaje nie zmieniają się, a czas nie ma tu żadnego znaczenia. Ryby, żółwie morskie, karaluchy, pająki pozostają niezmienione po upływie wielu milionów lat. Świadczą o tym skamieliny. Nigdy nie nastąpiła przemiana gada w ptaka. Brak jest skamielin form pośrednich, np. częściowy gad lub częściowy ptak (J. W. G. Johnson).
Zagadką naukową są Dinozaury i Pterozaury (gady fruwające). Pojawiły się nagle bez żadnych przodków, żyły przez jakiś okres czasu i nagle zginęły nie pozostawiając po sobie materiału do ewolucji.
Teoria Darwina nie tylko nie została udowodniona, lecz stała się obiektem wzrastającej krytyki w samym środowisku przyrodników.
Celowe i mądre ukształtowanie organizmów żywych świadczy o mądrości i potędze Źródła życia, którym nie mogła być nierozumna materia.
5. Jeżeli życie nie przyszło na Ziemię spoza niej, a nie istniało na niej, martwa zaś materia także nie była przyczyną powstania życia, należy przyjąć, że tą przyczyną była Istota Niematerialna, Żywa i Nadprzyrodzona. Nazywamy ją Bogiem. Istota ta mogła ożywić materię lub obdarzyć ją siłą wyłonienia z siebie życia, sama jednak materia tej siły w sobie nie miała i nie ma. Dotyczy to życia na Ziemi a także na innych planetach.
Biblia poucza nas, że Dawcą życia w różnych jego formach i rodzajach jest Bóg. „Na początku Bóg stworzył niebo i ziemię”, następnie zaś sprawił, że po ukształtowaniu się lądu, wód i firmamentu, wody zaroiły się rybami, rojem istot żywych, a ptactwo unosiło się w powietrzu. Potem stworzył Bóg człowieka (zob. Rdz. 1,1-31). Należy odpowiednio rozumieć obrazowy sposób opisów biblijnych.
Na ten temat mamy także inne fragmenty w Piśmie Świętym: 2 Mch 7,28, Dz. 4,24.
Biblia nie podaje nam ram czasowych aktu stworzenia, nie jest bowiem księgą prawd naukowych lecz religijnych. Opis dzieła stworzenia w ciągu sześciu dni - Heksaemeron - jest hymnem pochwalnym na cześć Boga Stwórcy, a nie natchnionym opisem naukowym.
Katechizm Kościoła Katolickiego podkreśla:
„Bóg sam stworzył świat widzialny w całym jego bogactwie, jego różnorodności i porządku” (n. 337).
„Nie istnieje nic, co nie zawdzięczałoby swego istnienia Bogu Stwórcy” (n. 338).
„Każde stworzenie posiada swoją własną dobroć i doskonałość. O każdym z dzieł „sześciu dni” jest powiedziane: „A widział Bóg, że było dobre”... Różne stworzenia, chciane w ich własnym bycie, odzwierciedlają, każde na swój sposób, jakiś promień nieskończonej mądrości i dobroci Boga. Z tego powodu człowiek powinien szanować dobroć każdego stworzenia, by unikać nieuporządkowanego wykorzystania rzeczy, które lekceważy Stwórcę oraz powoduje zgubne konsekwencje dla ludzi i ich środowiska” (n.339).
Z powstaniem życia na Ziemi wiąże się zagadnienie pochodzenia człowieka.
Ks. dr Stanisław Kisiel
Siedlce, dnia 12 września 2011 r.
LITERATURA
R. Zaniewski: Teorie o pochodzeniu i rozwoju życia a naturalizm chrześcijański. Londyn 1953; Wł. Tatarkiewicz: Historia filozofii. Warszawa 1970. Wyd. 7. Tom 1; H. Szczodrowski: Teorie przyrodnicze o powstaniu życia na Ziemi. Warszawa 1971; H. Ditfurth: Na początku był wodór. Warszawa 1978; Encyklopedia Katolicka. Lublin 1979. Tom 3, s. 1030-1033. Lublin 1983. Tom 4, s. 1442-1454; W. Sedlak: Kierunek - początek życia. Narodziny paleobiochemii krzemu. Lublin 1985; J.W. G. Johnson: Na bezdrożach teorii ewolucji. Warszawa 1989; G. V. Coyne, A. Omizzolo: Podróż przez Wszechświat. Poszukiwanie sensu przez człowieka. Kraków 2003; J.M. Riaza Morales: Kościół i nauka. Kraków 2003; G.S. Johnston: Czy Darwin miał rację? Katolicy a teoria ewolucji. Kraków 2005; F. Facchini: Przygoda człowieka. Przypadek czy stworzenie. Kraków 2008; A. Mc Grath: Nauka i religia. Kraków 2009; F. Euvé: Darwin i chrześcijaństwo. Kraków 2010.
fot.: www.megapakiet1.republika.pl
Kwiecień 2024
