Bóg nam Cię podarował dokładnie sto lat temu
Twą młodość, Twe dzieciństwo znam z opowieści innych.
Poznałam Ciebie bardziej gdy byłeś już Papieżem
Ty byłeś wtedy Wielki, a ja dzieckiem niewinnym.
A potem, gdy wzrastałam w swe życie, w swoje lata
To Ty mocny jak wicher świat cały przemierzałeś
Ja wtedy sercem z Tobą zwiedzałam krańce świata,
A ty ciepłem miłości to serce zdobywałeś.
I gdy na Placu Piotra zły człowiek w Twoją stronę
Skierował broń okrutną i zranił Twoje ciało.
Czułam. że Bóg zachowa Twe życie, Ojcze Święty
I chociaż w to wierzyłam, to serce me płakało.
A potem coraz bardziej stawałeś się mi bliski
Nazwałam Ciebie, Ojcze swym dobrym Przyjacielem,
Mówiłeś zawsze do mnie, gdy mówiłeś do wszystkich
Choć nie zawsze słuchałam- słyszałam bardzo wiele.
I gdy się pochyliłeś nad życia swego czasem
Gdy głos Twój stracił barwę, a oczy blask straciły
Kochałam Ciebie bardzo,że bardziej już nie można
Byłeś dla mnie jak dziadziuś-kochany, dobry, miły.
I przyszedł czas, gdy Pan Bóg wziął Cię do domu swego
Wiatr zamknął wszystkie karty Twym życiem zapisane
Ja tęskniąc wierzę mocno, że rosną, Janie Pawle,
Twych słów przepiękne kwiaty na ziemi tej… zasiane,
SŁOWA JANA PAWŁA II, KTÓRE STAŁY SIĘ DROGOWSKAZEM MOJEGO ŻYCIA
Był 12 czerwca 1987 roku. Z za wzniesień poranka wychylał się piękny, słoneczny dzień. Wiatr od morza wiał cicho, spokojnie, delikatnie. Jan Paweł II podczas pobytu w Ojczyźnie spotkał się z młodzieżą na Westerplatte. Byłam tam wśród młodych ludzi. Kiedy słuchałam słów Ojca Świętego czułam mocne bicie serca. Przedziwne uczucie radości wypełniło moją duszę. Wszystko wokół napełnione było szczęściem bliskości z Ojcem Świętym. I wtedy z ust Papieża usłyszałam słowa:„Każdy z was, młodzi przyjaciele, znajduje też w życiu jakieś swoje Westerplatte, jakiś wymiar zadań, które trzeba podjąć i wypełnić, jakąś słuszną sprawę, o którą nie można nie walczyć, jakiś obowiązek, powinność, od której nie można się uchylić, nie można zdezerterować (…).
Słowa te stały się drogowskazem mojego życia. Zrozumiałam to już 1-go września 1988 roku, kiedy to jako młoda nauczycielka nauczania początkowego stanęłam przed klasą. Pamiętam, jak wpatrywałam się w twarze dzieci. Widziałam uśmiech na wielu dziecięcych buziach, na innych malował się strach, a w oczach jednego dziecka dostrzegłam łzy. Widziałam, jak spływają po jego policzku i za chwilę zostają wytarte drżącą, małą dłonią. Poczułam wtedy dziwny lęk i poczucie odpowiedzialności. Zrozumiałam, że praca w szkole, to moje Westerplatte- wymiar zadań, który właśnie podejmuję i muszę wypełnić. Poczułam pragnienie, aby szkoła stała się dla dzieci „bezpieczną przystanią”, gdzie oprócz wiedzy zdobędą wsparcie, spełnienie, radość. Od tamtego dnia minęło wiele lat. Wiele razy zmieniały się moje zespoły klasowe. W każdym zostawiłam cząstkę siebie. Z każdą nową klasą, którą przeprowadzam przez pierwszy etap nauczania pojawiają się nowe lęki, radości, nadzieje, problemy, które trzeba rozwiązać. Gdy jest mi ciężko i wydaje mi się, że nie dam rady, przypominam sobie słowa Jana Pawła II i „walczę”. On powiedział „nie można zdezerterować”.
Agnieszka Kowalczyk [ja]
Kwiecień 2024
