Zobacz zdjęcia w większym rozmiarze

Zadanie zrealizowano przy pomocy finansowej Powiatu Radzyńskiego i Urzędu Gminy w Ulanie-Majoracie. Organizatorzy – Gminny Ośrodek Kultury i Teatr „STRASZYDEŁKA” serdecznie dziękują sponsorom naszego wydarzenia Spółdzielczej Mleczarni SPOMLEK w Radzyniu Podlaskim i Piekarni GS „SAMOPOMOC CHŁOPSKA” w Ulanie-Majoracie. W tak krótkim czasie znalazło się na ulańskiej scenie miejsce aż dla siedmiu spektakli, zrealizowaliśmy blok „recytacje… inspiracje”, odbyły się też warsztaty poprowadzone przez Wojciecha Dobrowolskiego z Teatru im. Juliusza Osterwy w Lublinie. W wydarzeniu uczestniczyli reprezentanci Teatru Małych Form „SYLABA” z Białej Podlaskiej i Teatru Domowego „JUŻ KOŃCZYMY” z Radzynia Podlaskiego. Szczególnym powodem do radości był udział najmłodszych. O prawdziwy teatr otarła się większość aktorek z Teatru „Małe STRASZYDEŁKA”. Niezwykłą wakacyjną frajdą musi być nocleg na scenie na której starsi koledzy aktorzy z Teatru „OKO” grali spektakl z dreszczykiem. W programie znalazły się spektakle czterech teatrów, które zaproszone przez Pana Henryka Kowalczyka wystąpiły także w WOK na tegorocznej LUBELSKIEJ NOCY KULTURY.

Teatr NOTOCO działa w Centrum Kultury i Promocji w Kraśniku od 2011 r. Prowadzony jest przez Monikę Nitkiewicz. Spektakle powstają zazwyczaj w oparciu o autorskie scenariusze, a uczestnicy zajęć biorą aktywny udział przy ich realizacji. Teatr zdobywa nagrody i wyróżnienia na przeglądach wojewódzkich i ogólnopolskich.

„Cisza” – autorski spektakl Teatru NOTOCO – to historia dziewczynki, której rodzice się rozstali i cały jej świat rozsypał się na kawałki, stał się groźny i nieprzewidywalny. Lęki przybrały realistyczne postacie – czają się w ciemności, wychodzą spod łóżka, spadają z sufitu jak pająki, szepczą groźnie z każdego kąta… Bohaterka nie ma gdzie się schować, ucieka więc w ciszę i dorasta za jej nieprzyjaznym murem. Kto jej może pomóc - zestresowana matka, psycholog, czy długotrwała terapia? Czy uda jej się wrócić do rzeczywistości? „Jestem ciszą, zamieniam się w ciszę, słów mi już zabrakło…” Do kogo będzie należało ostatnie słowo?

„Tak nie musiało być” – autorski spektakl Teatru NOTOCO – próbuje zmierzyć się z pytaniem co by było gdyby… właśnie… gdyby nieodpowiedzialny ojciec nie zamykał córki dla zabawy w szafie, gdyby babcia nie wmuszała w nią jedzenia, gdyby ojciec nie załamał się po śmierci matki, gdyby… pytania można mnożyć, ale czy naprawdę udało by się uniknąć przemocy, choroby, fobii? Spektakl pozostawia te pytania otwarte, historie trzech dziewcząt nie podają rozwiązania, widz może sam zadecydować, który wariant jest bliższy prawdy, ale przecież… tak nie musiało być…


Teatr „OKO” z Rudy-Huty działa już ponad dekadę pod instruktorskim okiem Marcina Woszczewskiego.Z inicjatywy instruktora i Teatru „OKO” od wielu lat w Rudce odbywa się w pierwszy weekend sierpnia kultowy na Lubelszczyźnie Festiwal „WYŻYNA TEATRALNA”. Teatr „OKO” przedstawił w Ulanie-Majoracie dwie propozycje sceniczne. Obejrzeliśmy etiudę „NIE”. Autorzy tekstów to członkowie Teatru. Scenariusz z tych tekstów skonstruował instruktor Marcin Woszczewski, który oprawił go muzycznie i scenograficznie, jest także reżyserem realizacji scenicznej.
„Czekając na ptasią grypę, czyli Pandemia” to prawie godzinna realizacja teatru „OKO”. Powstała na podstawie tekstu współczesnego francuskojęzycznego dramatopisarza Antoine Jaccoud „Czekając na ptasią grypę” w tłumaczeniu Jana Nowaka. Autorem scenariusza i reżyserem spektaklu jest Marcin Woszczewski.

Patrick Süskind to autor powieści „Historia pana Sommera”. Na podstawie jej fragmentu powstaje monodram „Lekcja muzyki” w wykonaniu Kacpra Siwiaka z Teatru Poezji Łukowskiego Ośrodka Kultury. Było to pierwsze ale dobrze rokujące spotkanie tekstu i wykonawcy z publicznością. Scenariusz napisał instruktor Sławomir Żyłka, który jest jego realizatorem i reżyserem.
W monodramie „Pasja według Adriaena Brouwera” Rafał Nurzyński z Teatru „STRASZYDEŁKA” pokazuje
jak burzliwe losy i malarstwo Adriaena Brouwera wiązały się w jedno i przenikały. Malarz w mistrzowski sposób przedstawiał włóczęgów, żebraków, bohaterów bójek i pijatyk. W pejzażach wyrażał natomiast światłem i kolorem swoją romantyczną duszę. Monodram jest spowiedzią artysty, który nie był poważany przez współczesnych. Wyniszczony i zmęczony życiem zmarł w Antwerpii mając zaledwie 33 lata…
Szczęśliwym trafem w Muzeum Narodowym w Warszawie znajduje się jego obraz „Palacze w karczmie”.
Scenariusz monodramu na podstawie powieści „Adriaen Brouwer” Feliksa Timmermansa napisał Sławomir Żyłka, który także go wyreżyserował. Scenografia to pomysł grającego w spektaklu Rafała Nurzyńskiego.

„GARBY” to kameralny spektakl Teatru „STRASZYDEŁKA”. Para młodych aktorów proponuje widzowi intelektualne i sceniczne rozważania. Dotyczą one relacji między prawdą… i grą pozorów. Rzecz dzieje się w nieokreślonej, niemalże abstrakcyjnej przestrzeni teatralnej. Oszczędność scenografii i rekwizytów ma w założeniu wspomagać aktorów. Relacje sceniczne między nimi sprzyjają wyartykułowaniu bolesnej prawdy… o złożoności ludzkiej natury. To jeden z walorów spektaklu. Młodzi aktorzy sprawnie wywiązują się z zadań, które w większości sami sobie stawiali. Są prawdziwi i sugestywni na scenie. Scenariusz widowiska powstał z kompozycji wiersza „Garbus” Bolesława Leśmiana i „Garbów” Leszka Kołakowskiego. W procesie twórczym Natalię Dyjak i Patryka Łazugę wspomagali instruktorzy Barbara Michalczuk i Sławomir Żyłka.

W ostatnim dniu teatralnego wydarzenia Sekretarz Gminy Pan Stanisław Durka w imieniu Pana Wójta Jarosława Koczkodaja i Rady Gminy Ulan-Majorat wręczył upominki instruktorom, grupom teatralnym i konsultantowi do spraw teatru z Wojewódzkiego Ośrodka Kultury w Lublinie Panu Henrykowi Kowalczykowi. Jest to gest świadczący o tym, że teatr jako forma kształcenia i rozwoju artystycznego dzieci i młodzieży jest doceniany przez nasze władze samorządowe. Dziękujemy nielicznej ulańskiej publiczności, która wyrażała pochlebne opinie o obejrzanych spektaklach. Wszystkie one poruszały sprawy niezwykle istotne i wielce prawdopodobne… bo w teatrze nieprofesjonalnym bliskość poruszanego problemu jest najważniejsza. A jeżeli przybierze to artystyczną formę… granica między teatrem zawodowym i nieprofesjonalnym przestaje istnieć. Zaświadczcie drodzy widzowie, że na scenie„teatru w ogrodzie?” tak było! Dziękujemy uczestniczącym teatrom za współtworzenie programu naszego wydarzenia , jego poziomu artystycznego i klimatu. W kuluarowych rozmowach dowiadywaliśmy się, że spełniliśmy Wasze oczekiwania. Tak więc warsztaty chociaż przeszły już w sferę wspomnień… są to bardzo miłe i budujące wspomnienia.

Sławomir Żyłka
EŁ