Skąd się wzięła polska biel i czerwień? Od końca XIII wieku do połowy wieku XVI głównym znakiem państwa polskiego była czerwona chorągiew z Orłem Białym. Po utworzeniu unii polsko-litewskiej w 1569 roku na chorągwiach – białych lub o pasach białych i czerwonych – malowano lub wyszywano herb Rzeczypospolitej Obojga Narodów, w którym Orzeł Biały sąsiadował z litewską Pogonią. Barwy tego herbu, to jest kolor biały i czerwony, zostały oficjalnie ustanowione polskim barwami narodowymi na mocy uchwały sejmowej z dnia 7 lutego 1831 roku, określającej barwy polskiej kokardy narodowej. Biało-czerwone chorągiewki po raz pierwszy nieśli demonstranci, którzy 25 lutego 1861 roku upamiętniali w Warszawie 30. rocznicę bitwy o Olszynkę Grochowską. Natomiast flagi biało-czerwone pojawiły się masowo dopiero 3 maja 1916 roku podczas demonstracji z okazji 125. rocznicy uchwalenia Konstytucji. Po odzyskaniu niepodległości na mocy ustawy z dnia 1 sierpnia 1919 roku ustanowiono dwie polskie flagi: biało-czerwoną oraz biało-czerwoną z herbem Orzeł Biały pośrodku białego płata. Ustalono też, że flagi te mają mieć proporcje szerokości do długości płata 5:8. To właśnie różni flagę od barw, które mogą mieć proporcje dowolne. Nieprawidłowe są wzory flagi z napisem POLSKA, z herbem pośrodku obu pasów, a także z herbem i napisem pod nim.

Jak wygląda prawidłowa biało-czerwona kokarda?
Jeśli chcemy uczcić święto przypinając sobie kokardę narodową, pamiętajmy, że ona także ma tylko jeden prawidłowy wzór. W sercu kokardy zawsze musi być kolor biały, a na zewnątrz czerwony. Bardziej ozdobną formą jest kokarda czerwona z umieszczonym na niej wizerunkiem Orła Białego. Może to być orzeł będący obecnym godłem herbu polskiego lub jeden z orłów historycznych. Kokardy narodowej nie wolno nazywać „kotylionem”.
   
Jak flagę eksponować?   
Flaga państwowa jest pod ochroną prawną. Za jej znieważanie, niszczenie, uszkadzanie lub usuwanie grozi kara włącznie z pozbawieniem wolności. Jako jednemu z naszych symboli narodowych należy jej się szczególny szacunek. Warto zatem pamiętać, że:
- na fladze państwowej nie wolno umieszczać żadnych napisów ani rysunków;
- wywieszona flaga musi być czysta i mieć czytelne barwy, nie może być pomięta lub postrzępiona;
- nie powinno się flagi podnosić ani wywieszać w dni deszczowe, podczas zamieci śnieżnej i przy bardzo silnym wietrze;
- flaga nie może dotykać podłogi, ziemi, bruku lub wody;
- na zewnątrz eksponuje się flagę tylko za dnia, po zmroku musi być dobrze oświetlona;
- na jednym maszcie nie wolno umieszczać więcej niż jednej flagi;
- szerokość flagi na maszcie stojącym nie może być mniejsza niż ⅙ wysokości masztu lub większa niż ¼ wysokości masztu;
- szerokość flagi na maszcie skośnym, umocowanym do ściany lub słupa, nie może być mniejsza niż ⅙ długości masztu lub większa niż ½ długości masztu;
- prawidłowa komenda brzmi: „Podnieść flagę!” (nigdy: „Wciągnąć flagę!”);
- flagę należy podnosić energicznie, a opuszczać powoli;
- po ściągnięciu flagi zawsze należy ją złożyć;
- podczas żałoby narodowej flagę opuszcza się do połowy masztu lub wywiesza z kirem;
- na fladze nie kładzie się wieńców ani kwiatów;
- podczas odsłaniania pomnika flaga nie może służyć jako zasłona;
- flaga zawieszona pionowo ma pas biały zawsze z lewej strony dla patrzącego na nią (ta sama zasada dotyczy także barw narodowych);
- nie wolno używać flagi jako opakowania;
- polska flaga ma zawsze pierwszeństwo przed innymi flagami;
- jeśli umieszcza się polską flagę skrzyżowaną z inną flagą, flaga państwowa musi być z lewej strony, a jej drzewce krzyżować się nad drzewcem innej flagi;
- jedynym godnym sposobem zniszczenia zużytej flagi jest jej niepubliczne spalenie.

Na podstawie książki Alfreda Znamierowskiego „Orzeł Biały. Znak państwa i narodu” opracowała Katarzyna Szantyr-Królikowska. Rozpowszechniła: Fundacja „Reduta Dobrego Imienia”.

Zredagował: AB  
[MSz]