Chrześcijanin jest przedstawicielem Trójcy Świętej na tym świecie, ma w Jej imieniu wykonywać dzieła zgodne z Jej świętą wolą. Jeśli cechuje się lękiem i zaniedbuje wolę Bożą, to Bóg niekiedy zsyła chorobę, a potem cudownie uzdrawia, pobudzając wiernego do mężnego działania. Ta pedagogia Transcendentnej Wspólnoty Trynitarnej stała się obecna w życiu Patronki Miłosierdzia Bożego św. siostry Faustyny Kowalskiej. Ona to w swym "Dzienniczku" zanotowała: Kiedy napisałam list do księdza Sopoćki, w niedzielę jedenastego kwietnia, nagle mi się tak pogorszyło zdrowie i nie wysłałam listu tego, ale czekałam na wyraźną wolę Bożą. Jednak zdrowie mi się tak pogorszyło, że musiałam się położyć do łóżka. Kaszel męczył mnie tak strasznie, że zdawało mi się, jak się jeszcze parę razy powtórzy, to pewno będzie koniec.

Czternastego kwietnia czułam się tak źle, że z trudem wstałam na Mszę św. Gorzej się czułam chora aniżeli wtenczas, kiedy mnie wysłano na kurację. Wielkie miałam rzężenie i chrapanie w płucach, i dziwne bóle. Kiedy przyjęłam Komunię św., sama nie wiem dlaczego, a raczej jakoby coś mnie przynagliło do tej modlitwy i zaczęłam się modlić w ten sposób: Jezu, niech Twoja czysta i zdrowa krew zakrąży w organizmie moim schorzałym, a ciało Twe czyste i zdrowe niech przemieni moje schorzałe ciało i niech zapulsuje we mnie zdrowe i silne życie, jeżeli jest wolą Twoją świętą, abym przystąpiła do dzieła tego, a będzie mi to znakiem wyraźnym woli Twojej świętej.

Kiedy się tak modliłam, nagle uczułam jakby szarpnięcie całym organizmem i uczułam się nagle zupełnie zdrowa. Oddech mam czysty, jakbym nigdy na płuca nie chorowała, i bólu nie czuję, a to mi jest znak, że mam przystąpić do dzieła. I to stało się w ostatnim dniu nowenny, którą odprawiałam do Ducha Świętego. Po tym uzdrowieniu nagle zostałam złączona z Panem Jezusem w sposób czysto duchowy. Jezus dał mi silne przekonanie, czyli utwierdził mnie w żądaniach tych.  (…)

Jezus wlał w duszę moją moc i odwagę do czynu. Teraz rozumiem, że Pan jeżeli czego żąda od duszy, to daje jej możność wykonania i przez łaskę czyni ją zdolną do wykonania tego, czego od niej żąda. A więc chociażby to była dusza najnędzniejsza, może na rozkaz Pański podjąć się rzeczy, które przechodzą pojęcie jej, bo to jest znak, po którym można poznać, że Pan jest z duszą tą, jeżeli w niej okazuje się ta moc i siła Boża, która czyni duszę odważną i mężną. (…). Święta s. M. Faustyna Kowalska, Dzienniczek. Miłosierdzie w duszy mojej, pkt. 1088 - 1090.

Uczestnicy celebracji liturgicznej w Połoskach dn. 11 kwietnia o godz. 17.00 - będąc świadomi swych zaniedbań, niekiedy wynikających z lęku - poproszą Chrystusa o cud zdrowia dla siebie i swoich bliskich. Cudownie uzdrowieni zdobędą odwagę i moc do głoszenia z pełną ufnością Słowa Bożego w swoich rodzinach. Ponagleni przez Trójcę Świętą na nowo stworzą atmosferę rodzinną przepojoną miłością i szacunkiem do Boga i ludzi, sprzyjającą całemu osobistemu, religijnemu i społecznemu wychowaniu każdego z domowników. Rodzina stanie się wspólnotą ewangelizującą, w której wszyscy członkowie ewangelizują a także podlegają ewangelizacji. Dziadkowie, Babcie i Rodzice odważnie i z mocą Ducha Świętego podzielą się Ewangelią z Dziećmi i z Wnuczkami, ale i odbiorą tę Ewangelię wyrażoną głęboko młodym życiem. Rodzina stanie się głosicielką Ewangelii dla wielu rodzin oraz dla otoczenia, w którym żyje.
 


Ks. Leszek Walęciuk

[MSz]