Skoro mamy miesiąc poświęcony misjom, z tematem: „Bautizados y enviados” czyli „Ochrzczeni i posłani”, postanowiłem się „zebrać w sobie” i trochę coś napisać o życiu w Bulo Bulo.
Coś co ostatnio się działo, w miarę spokojnie po obfitujących Fiestach, które miały miejsce w naszej parafii. Najpierw świętowaliśmy nasz odpust parafialny, czyli „Virgen de Copacabana” (Matki Boskiej z Copacabany), która jest patronką naszej parafii. Festyn odbył się w dniach 6-8 sierpnia. Był poprzedzony Nowenną przygotowującą do święta parafialnego (było to pierwszy raz w historii parafii, ale myślę, że przyjmie się to już jako tradycja). Następnie mieliśmy dwudniową fiestę (15-16 sierpnia) ku czci Virgen de Urkupiña, a później w dniach 13-14 sierpnia w drugim kościółku w sąsiedniej miejscowości Rio Blanco, która również należy do naszej parafii, odpust z racji święta Podwyższenia Krzyża. Podczas tych fiest było głośno, tanecznie i radośnie – a wszystko wokół Boga i Maryi, bo zawsze centralną częścią świętowania była Msza Święta.
Później wszystko się uspokoiło i wróciło na normalne tory, czyli powróciliśmy do „szarej” rzeczywistości – choć tutaj ta „szara” rzeczywistość potrafi zaskakiwać.
I tak koniec sierpnia to czas zwykłej pracy i oczekiwania na ludzi, których dzieci od lutego tego roku przygotowywały się do Pierwszej Komunii Świętej, a które jeszcze nie zostały ochrzczone. Więc zgłaszali się rodzice, ponaglani przez Siostrę odpowiedzialną za przygotowania do Pierwszej Komunii, aby przyszli do kancelarii parafialnej na przygotowanie do Chrztu dziecka. Jak zwykle w mentalności boliwijskiej nie śpieszyli się, bo wychodzą z założenia, że „mają jeszcze czas”. I tak na misjach, misjonarz uczy się cierpliwości wobec ludzi. Czekać, czekać, czekać… na pewno przyjdą…. i przychodzili, aż do przedostatniego dnia przed Pierwszą Komunią Świętą.
Tak samo jak i przy innych Sakramentach. Chociażby przed Małżeństwem. O dziwo w tym roku już mieliśmy 4 śluby. Piszę „o dziwo”, bo jest to rok nieparzysty i w ich rozumieniu, w takim roku nie bierze się ślubu, a jednak…. Niektórzy postanowili się pobrać. Ale i tu trzeba było niektórych przygotować nie tylko do Małżeństwa, ale jak choćby ostatni ślub z 28 września, trzeba było tę parę przygotować do innych sakramentów, gdyż tylko mieli sakrament Chrztu, zarówno narzeczony, jak i narzeczona (choć oni nazywali siebie mąż i żona, bo żyją już ze sobą 23 lata i mają 4 dzieci – On ma 44 lata, a Ona 38 lat). Tutaj też trzeba dziękować Panu Bogu, że chcą „uregulować” swoje sprawy przed Nim i pomimo nieufności i lęku przed obcokrajowcami, przełamują się i potrafią zaufać, a jak zaufają i poznają to już są „inni” ludzie, z którymi można już żartować, śmiać się i którzy później już z daleka poznają na ulicy krzycząc: „Hola Padre” (Witaj Padre).
Wracając do Pierwszej Komunii Świętej w Bulo Bulo, to dzieci i młodzież, którzy chcieli przystąpić do tego sakramentu, przygotowywali się od lutego, czyli od początku roku szkolnego, w dwóch grupach – starsza i młodsza, w każdą środę i czwartek mieli zajęcia z Siostrą Gabrielą. W czwartek i piątek, dni poprzedzające sakrament Komunii, dzieci i młodzież przystąpili do Sakramentu Pokuty i Pojednania. Jak wszędzie na świecie (tak myślę), byli pełni obaw, skrępowani, trochę mieli strachu. Jednak kończąc się spowiadać każdy wychodził uśmiechnięty z konfesjonału. Nie obyło się bez łez, bo niektórzy przez te łzy pokazywali swoją dojrzałość i wielki żal za popełnione grzechy. Sobota to dzień porządków w kościele i przed kościołem. Dzieci przyszły z rodzicami i mimo wielkiego rozgardiaszu, prace porządkowe postępowały. Padre też był zaangażowany, jednak bardziej w sprawy remontowo-naprawcze.
W końcu przyszedł dzień 13 października, dzień słoneczny, ciepły (jak ostatnio większość dni) i pełen radości dla całej parafii. Już od godziny 11 dzieci wraz z Siostrą odmawiały różaniec i przez tę modlitwę bezpośrednio przygotowywały się do Mszy Świętej. O 11:30 rozpoczęliśmy Mszę Świętą i po znaku krzyża, rodzice poprosili o odprawienie Mszy Świętej, udzielenie Pierwszej Komunii Świętej ich dzieciom i błogosławieństwo. Oprawa Mszy Świętej była bardzo uroczysta – całość przygotowała Siostra Gabriela (Boliwijka) wraz ze swoimi współsiostrami z zakonu „Sług Jezusa”. Dzieci pełne radości, uczestniczyły w tej Mszy, czekając na ten moment…. Przyjścia Jezusa do ich serc. Po Mszy były wspólne zdjęcia, życzenia – i co dziwne mimo ogromnego upału, nikt się nie spieszył, nikt nie narzekał, wszyscy byli radośni i szczęśliwi – zarówno dzieci, jak i dorośli. Radość też ogromna, bo wielu rodziców przystąpiło dzień wcześniej do spowiedzi i wraz ze swoimi dziećmi przystąpili do Komunii Świętej.
Obecnie dzieci każdego dnia przychodzą na Mszę Świętą, uczestnicząc w Białym Tygodniu. Każdego dnia przed Mszą Świętą odmawiają różaniec, modląc się w różnych intencjach, a później po raz kolejny przyjmują Jezusa do swoich serc. Wielka to przyjemność patrząc jak z radością stoją na Mszy oczekując na ten moment otwarcia swojego serca dla Jezusa. Oby zawsze byli tak chętni przyjmować Boga do swojego życia.
W tym miesiącu misyjnym (i nie tylko) musimy się o to modlić. Dziękując za modlitwę, ciągle o nią prosimy i zapewniamy, że i tutaj zawsze modlimy się za naszych Ofiarodawców, tych duchowych, którzy modlą się za nas, za Misje.
Życzymy wielu łask Bożych i opieki Maryi, Gwiazdy Nowej Ewangelizacji, niech zawsze wstawia się do Boga za Tobą, Księże Kazimierzu, który jesteś wielkim Przyjacielem Misji i Twoimi Parafianami, wspierającymi Cię w działaniach na rzecz ewangelizacji i misji.
Pozdrawiamy serdecznie z gorącego Bulo Bulo.
Ks. Marcin Dudziński
DW
Kwiecień 2024
