Jest to:

Ks. kan. dr Stanisław Kisiel (ur. 1937) przyjął święcenia kapłańskie dnia 8 maja 1960 roku z rąk bpa Mariana Jankowskiego, rektora WSD w Siedlcach. Kilkakrotnie otrzymał odmowną odpowiedź na podanie o paszport na studia w Rzymie. Wobec tego w roku 1965 otrzymał skierowanie od biskupa siedleckiego Ignacego Świrskiego na studia katechetyczne w powstającym Instytucie Teologii Pastoralnej KUL. Program studiów obejmował komisyjny egzamin licencjacki z całości teologii: fundamentalnej, dogmatycznej i moralnej, potem studia magisterskie i doktoranckie. Rektorem KUL był wówczas Ks. Wincenty Granat, wśród wykładowców był m.in. Ks. Franciszek Blachnicki.

Otrzymał tytuł doktora teologii ze specjalizacją pedagogiczno-katechetyczną. Uważał, że po tych studiach należy połączyć teorię z praktyką, podobnie jak po studiach medycznych. Dlatego w latach 1971-1978 połączył pracę wykładowcy katechetyki i pedagogiki w Wyższym Seminarium Duchownym w Siedlcach z pracą katechety młodzieży licealnej. Twierdził, że praca katechety stanowi dla niego drugi uniwersytet. A były to czasy intensywnej propagandy w szkołach tzw. światopoglądu naukowego. Z tej racji realizował z młodzieżą starszych klas licealnych, z czynnym udziałem tej młodzieży, program autorski – tematykę światopoglądową. Opracowywał ją na katechezy i do publikacji książkowej. Z tematyki tej młodzież zdawała, po przerwie zimowej, pisemny egzamin dojrzałości światopoglądowej, który w sali katechetycznej trwał ponad dwie godziny zegarowe. Podstawą przygotowania była katecheza i notatki w zeszycie, publikacje, a w ostatnim roku także wydana książka. Do napisania były trzy tematy spośród tych, które były omawiane na katechezach – o ocenie decydowała liczba dobrze napisanych tematów. Zdawali prawie wszyscy maturzyści z sześciu równorzędnych klas szkolnych II LO uczęszczający na religię przy kościele św. Stanisława BM w Siedlcach. Był to udany eksperyment w latach 1973-1978, z którego byli zadowoleni wszyscy maturzyści. Po tym egzaminie mówili: „wreszcie wiem, że coś wiem” i nadal uczęszczali na katechezy, na których omawiano wyniki egzaminu i uzupełniano braki. Otrzymali świadectwa z religii z oceną – większość uczniów – bardzo dobrą. Pozostali (kilka osób) otrzymali świadectwa za uczęszczanie – bez oceny. Wszystkie świadectwa wręczał uroczyście biskup siedlecki Jan Mazur, po dziękczynnym nabożeństwie na zakończenie katechizacji młodzieży ze szkół średnich.
Przez kilka lat pracował także w duszpasterstwie akademickim.

W Wyższym Seminarium Duchownym Diecezji Siedleckiej pracował jako wykładowca w latach 1971-2003. Od roku 1996 do 2007 był także dyrektorem Instytutu Teologicznego w Siedlcach – w tym czasie pięćset osób otrzymało tytuł magistra teologii. Obydwie uczelnie były afiliowane do Papieskiego Wydziału Teologicznego w Warszawie. Równocześnie w latach 1996-2007 pełnił funkcję wicedyrektora Wydziału Nauki Katolickiej (obecnie: Nauczania Katechetycznego) Kurii Siedleckiej i wizytatora religii w szkołach średnich – ponadgimna-zjalnych.

Pełniąc powyższe funkcje, i po przejściu na emeryturę w lutym 2007 roku, zajmował się, i nadal się zajmuje, opracowaniem pomocy duszpasterskich i katechetycznych oraz publikacji naukowych. Pełny ich wykaz – w postaci druków zwartych – znajduje się w Katalogu Biblioteki Narodowej w Warszawie (dotychczas ponad 20 pozycji, w tym 3 naukowe i 1 popularno-naukowa; liczba ich wzrasta).

Najwięcej wydań (9), o dużych nakładach, w latach 1977-2012 miała publikacja popularnonaukowa p.t. „Czy jest sens wierzyć?”, którą pisał już jako katecheta młodzieży. Chodzi w niej o wiarę poszukującą zrozumienia (por. KKK 158).

Autor obalił w niej marksistowską nazwę „światopogląd naukowy”, jako nieuzasadnioną. Była to nazwa podstępna i oszukańcza; służyła do propagandy ateizmu. Posługiwano się nią w szkolnictwie na określenie światopoglądu materialistycznego. Obecnie już nigdzie nie używa się jej. Połączył także w integralną całość wiarę w Boga ze zdobyczami wiedzy naukowej tworząc światopogląd globalny, jakim jest światopogląd chrześcijański.

W latach osiemdziesiątych XX. wieku służyła jako pomoc katechetyczna dla starszej młodzieży licealnej w całej Polsce. Sytuację tę zatwierdził przewodniczący Komisji Katechetycznej Episkopatu Polski abp Jerzy Stroba na zjeździe dyrektorów Wydziałów Katechetycznych Kurii Diecezjalnych. Znajduje się w wielu bibliotekach, a wydanie w Roku Wiary (stron 280) – także w Bibliotekach Uniwersyteckich (zob. Katalog Biblioteki Narodowej). W grudniu 2017 roku umieszczono w Sieci na portalu docer.pl cały tekst wydania z roku 1981. Publikacja ta jest znana także na Litwie (zob.: www.sena.lt).

Jego pomoc duszpastersko-katechetyczna na temat przygotowania młodzieży do sakramentu bierzmowania pt.: „Umocnieni Duchem Świętym”, Siedlce 1988 i 1990, stron 55 – o dużych nakładach, cieszyła się popularnością w kilku diecezjach (w naszej diecezji obowiązywała wówczas inna pomoc, podająca głównie definicje katechizmowe do nauczenia się na pamięć). Autor potraktował w niej przygotowanie do bierzmowania, zgodnie z nauką Soboru Watykańskiego II (zob. KK 11; DA 3), jako przygotowanie do apostolstwa świeckich. Papieże posoborowi nawoływali bierzmowanych do realizacji zadań apostolskich płynących z przyjęcia tego sakramentu. Temat ten podjął Benedykt XVI w czasie Światowych Dni Młodzieży w Sydney (w lipcu 2008 roku) i na spotkaniu z młodzieżą w Paryżu (wrzesień 2008). Papież Franciszek podkreślił doniosłość tych zadań w Rio de Janeiro (ŚDM 2013). Apostolstwo to uwarunkowane jest dojrzałością chrześcijańską. Bierzmowanie, pozostając w kategorii sakramentów wtajemniczenia chrześcijańskiego (zob. KKK 1285), jest sakramentem dojrzałości chrześcijańskiej (zob. KKK 1308, 1309), czyli sakramentalnym znakiem dojrzałości chrześcijańskiej do apostolstwa świeckich. Autor podkreślił to w publikacji na portalu OPOKA (zob.: https://opoka.org.pl/biblioteka/T/TA/TAP/sk_bierzmowanie.html).

Opublikował następujące pozycje naukowe o aspekcie pastoralnym:
– „Duszpasterstwo na tle potrzeb psycho-duchowych (młodzieży)” – (ostatniego wyrazu nie przepuściła cenzura; wówczas Kościół nie miał prawa zajmować się młodzieżą), Siedlce 1977, stron 180. W 1970 roku przeprowadził badania ankietowe młodzieży katechizowanej w Katowicach, Krakowie, Poznaniu i Warszawie (po 250 osób w każdym mieście, łącznie – tysiąc osób badanych). Na podstawie tych badań, podał własną teorię i kategorie potrzeb młodzieży: potrzebę samodzielności duchowej i życiowej, własnej godności i wartości, oparcia duchowego oraz sensu życia (w tej potrzebie mieszczą się zainteresowania młodzieży zagadnieniami światopoglądowymi). Autor wskazał na przejawy oraz duszpasterskie drogi zaspokojenia tych potrzeb przez odpowiednią realizację zadań wychowania chrześcijańskiego i katechizacji (zob. DWCH 2 i 4). Teorii tej nikt dotychczas nie podważył. Jest ona nadal użyteczna duszpastersko.

– „O duszpasterstwie rekolekcyjnym”, Siedlce 1979, stron 130. Tematyka ta nie była dotychczas opracowana. Podał zasady i zadania duszpasterstwa rekolekcyjnego. Opracowanie to należy wcielić w praktykę duszpasterską. Do rekolekcji wielkopostnych otwartych dołączył rekolekcje adwentowe, trydua i dni skupienia. Oprócz tego prowadzone są w wielu diecezjach przez cały rok rekolekcje zamknięte w domach rekolekcyjnych, rekolekcje pielgrzymkowe „w drodze”. Później wprowadzono także rekolekcje internetowe w kilku językach (zob. Internet), a w Polsce również rekolekcje radiowe. Miejscem odprawiania rekolekcji są obecnie domy rekolekcyjne, kaplice, kościoły, stadiony sportowe, trasy pielgrzymkowe, a także mieszkania prywatne – w przypadku rekolekcji internetowych lub radiowych. Świadczy to o rozwoju ruchu rekolekcyjnego.

– „Uwarunkowania rozwiązań problemów moralnych postawami wobec religii. Badania studentów ze środowiska warszawskiego”, Siedlce 1983, stron 260. Rozwiązania tych problemów dokonują się w sferze decyzji sumienia. Teologia sumienie nazywa „głosem Bożym”. Przedstawia ono zobowiązania o charakterze ogólnym: należy czynić dobro a unikać zła. Szczegółową decyzję na ten temat podejmuje każdy człowiek indywidualnie. Decyzja ta jest uwarunkowana jego rozwojem moralnym. Tak twierdzi psychologia (teoria Kohlberga). Autor połączył obydwie koncepcje w jedną, integralną całość. Udowodnił także, że postawy wobec religii mają wpływ na poziom rozwoju moralnego człowieka: większość studentów wierzących znalazła się na najwyższym poziomie rozwoju moralnego, a niewierzących – na najniższym. Stąd płynie wniosek, że postawy wobec religii mają wpływ na rozstrzygnięcia problemów moralnych decydentów (zob.: Collectanea Theologica 1985 nr 2). Była to nowość naukowa w tamtych czasach, nie do zaakceptowania przez pedagogikę socjalistyczną, laicką. Odtąd jest to już potwierdzona prawda naukowa.

W latach 1991-2000 opracował z alumnami Wyższego Seminarium Duchownego Diecezji Siedleckiej, pomoce na religię dla liceum pt. „Kościół Chrystusa” (zob.: Wiadomości Diecezjalne Podlaskie 1991 Nr 1-2-3). Pomocami tymi posługiwali się katecheci nie tylko w diecezji siedleckiej.

Brał udział w ogólnopolskiej dyskusji na temat programu katechizacji. Przypomniał dyrektywy Stolicy Apostolskiej na ten temat: „Nauczanie doktryny chrześcijańskiej ma być przekazywane w sposób systematyczny i całościowy, dla wprowadzenia wierzących w pełnię życia chrześcijańskiego” (CT 18), „Żadnemu katechecie nie wolno własną powagą dzielić dziedzictwa wiary na to, co on uważa za ważne i nieważne, aby potem jednego nauczać, a drugie przemilczać” (CT 30). Jest to postulat „integralności orędzia ewangelicznego” (DOK 111, 112). W duchu realizacji tych dyrektyw, zaproponował swój autorski program katechetyczny: „Bóg jest miłością” dla szkoły podstawowej i „Kościół Chrystusa” dla liceum (zob.: https://opoka.org.pl/biblioteka/T/TA/TAK/9904F_02.html). Propozycje te są nadal aktualne.

Publikował artykuły duszpastersko-katechetyczne i naukowe w pismach: Ateneum Kapłańskie, Chrześcijanin w świecie – Zeszyty ODISS, Collectanea Theologica, Homo Dei, Katecheta, Roczniki Teologiczno-Kanoniczne KUL, Wiadomości Diecezjalne Podlaskie – Studia Podlaskie.
Kilka z nich zostało odgórnie zdigitalizowanych i udostępnionych w Sieci  (zob.: Collectanea Theologica 1985 nr 2 i 4; 1986 nr 1 i 2; pdf: bazhum.muzhp.pl /t55-n2,-n4; /t56-n2; czashum.hist.pl /media//t56-n1).
Zamieścił na portalu podlasie24.pl kilkanaście artykułów na temat wiary i światopoglądu chrześcijańskiego. Publikacje te mają nadal dużą liczbę czytelników z całej Polski (najwięcej mają tematy: Nauka i religia o powstaniu wszechświata, oraz Etyka laicka czy katolicka).

Po upływie pewnego okresu czasu obecności religii w szkole badacze życia religijnego młodzieży polskiej stwierdzili, że „zwiększa się odsetek obecności na religii tych, którzy są praktycznie niewierzący, jak również posiadają znikomą wiedzę religijną” – pisze ks. K. Misiaszek (Koncepcja nauczania religii katolickiej w publicznej szkole polskiej. Próba oceny, Warszawa 2010, s. 275). Autor ten postuluje, aby „dokonać gruntowej korekty programu nauczania religii w szkole” (tamże, s. 278). Powodem tej korekty staje się także wzrastający exodus uczniów z religii w szkole.

W związku z tym opracował ponownie, w oparciu o dyrektywy Stolicy Apostolskiej z uwzględnieniem Podstawy programowej katechezy Kościoła Katolickiego w Polsce 2018, nowe wydanie materiałów na katechezy dla młodzieży licealnej p. t.: „Kościół Chrystusa”. Są one oparte na Piśmie Świętym i Katechizmie Kościoła Katolickiego (por. DOK 128) oraz na innych dokumentach Urzędu Nauczycielskiego Kościoła. Nowe opracowanie tych materiałów jest skierowane także do dorosłych. Wykorzystuje w nim nową – liczną i bogatą w treść – literaturę, która ukazała się w międzyczasie.
Są to podane niżej cztery kolejne pozycje książkowe (jedna została już wydana, pozostałe są przygotowane do druku):

1. „Kościół poznający naukę Chrystusa” – tematyka biblijna (wyd. 4, stron 320/format B5). Materiały te podają: tematykę wprowadzającą, tematykę nauczania Jezusa Chrystusa we wszystkich przypowieściach, główne wydarzenia warunkujące ewangelizację świata (w tym: zmartwychwstanie i wniebowstąpienie Jezusa, zesłanie Ducha Świętego na Apostołów, powstanie Ewangelii), oraz nauczanie Apostołów jako kontynuację misji Chrystusa Pana. Są to materiały służące pomocą w dziele ewangelizacji.

2. „Kościół wierzący w naukę Chrystusa” – tematyka światopoglądowa, dogmatyczna, eklezjologiczna i o sektach (Wydawnictwo Bonus Liber 2019, wyd. 4, ss. 350/B5). – „Pogłębienie w poznaniu wiary oświeca po chrześcijańsku życie ludzkie, umacnia życie wiary oraz uzdalnia do uzasadnienia jej w świecie. Przekazanie Symbolu wiary, streszczenia Pisma Świętego i wiary Kościoła, wyraża realizację tego zadania” (DOK 85). „Wiara nie jest tylko żywym przylgnięciem do Boga, ale także zgodą rozumu i woli na prawdę objawioną” (DOK 130). – Stwierdzenia te stanowią dyrektywę i myśl przewodnią tych opracowań, których adresatami są uczniowie wierzący, poszukujący i niewierzący (por. DOK 75). Autor opracowań wskazał także na zagrożenia wiary i Kościoła przez sekty szczególnie niebezpieczne dla młodzieży (por. DOK 201).

3. „Kościół realizujący naukę Chrystusa” – tematyka etyczna i modlitewno-liturgiczno-sakramentalna, z przygotowaniem do małżeństwa katolickiego (wyd. 3, ss. 330/B5). Kościół twierdzi, że „życia chrześcijańskiego we wspólnocie i w świecie nie można improwizować, lecz trzeba starannie do niego wychowywać” (DOK 86). „Kościołowi przysługuje prawo głoszenia zawsze i wszędzie zasad moralnych również w odniesieniu do porządku społecznego oraz wypowiadania oceny o wszystkich sprawach ludzkich, o ile wymagają tego fundamentalne prawa osoby ludzkiej i zbawienie człowieka” (KPK kan. 747, par. 2). Zasady moralne głoszone przez Kościół tworzą chrześcijańską cywilizację miłości. Jest to egzystencjalna etyka chrześcijańska, która stanowi integralną część światopoglądu chrześcijańskiego. – Publikacja omawia: realizację ogólnych norm etyczno-moralnych, realizację szczegółowych norm i zasad życia moralnego (Dekalog), realizację chrześcijańskich zasad życia w świecie współczesnym, życie modlitewno-liturgiczno-sakramentalne chrześcijanina-katolika, oraz przygotowanie do życia w małżeństwie katolickim.

4. „Kościół realizujący misję Chrystusa w świecie”. Są to materiały na katechezy dla liceum w oparciu o historię Kościoła (wyd. 2 uzupełnione, stron 400+50). Tematy są wzięte w sposób wybiórczy, z preferencją tematów z nowej Podstawy programowej. Opracowane są według schematu: opis wydarzeń historycznych, ich ocena w świetle Ewangelii i wypowiedzi Urzędu Nauczycielskiego Kościoła katolickiego oraz wnioski życiowe na czasy współczesne.

Opracowania powyższe mogą stanowić stałą pomoc katechetyczną lub suplement autorski do wszystkich pomocy na katechezy dla liceum, a także lekturę dla młodzieży i dorosłych.

W każdym temacie podana jest bogata literatura wykorzystana i do wykorzystania.

Autor postuluje, aby materiały katechetyczne dla młodzieży licealnej „Kościół Chrystusa” służyły edukacji w Polsce inteligencji katolickiej ze średnim wykształceniem, na co po wojnie nie było warunków, a potem zostało zaniedbane. Obecnie inteligencja ta twierdzi, że ma „pewną wiarę, ale nie dość zna jej podstawy” (DOK 25) – „w wieku dojrzałym posiadają wiadomości religijne na poziomie dzieci” (CT 44). Ale to nie jest ich wina. Obecnie istnieją warunki do realizacji tej edukacji – dwie godziny religii tygodniowo w szkołach, pozostaje więc należycie wykorzystać te okoliczności.

Należy także zająć się edukacją dorosłych katolików na szczeblach parafialnych: „Każda wspólnota eklezjalna powinna zapewnić wszystkim dorosłym kursy katechezy systematycznej, organicznej i stałej” (DOK 176); „Dorośli nie są zabezpieczeni przed pokusą zwątpienia lub odrzucenia wiary, zwłaszcza wskutek oddziaływania środowiska niewierzącego. Oznacza to, że katecheza często winna troszczyć się nie tylko o umocnienie wiary i jej nauczanie, ale także o jej stałe rozbudzanie” (CT 19). Z tej racji Stolica Apostolska domaga się prowadzenia katechezy dla dorosłych w różnych formach (zob. DOK 172-176; 186-188).

Opracowania powyższe są użyteczne także na różne spotkania duszpastersko-katechetyczne, które pełnią funkcję katechezy dorosłych i jako lektura dla inteligencji, celem „pobudzenia ludzi do wiary” (zob. DOK 25). Są merytoryczne, rzeczowe.

Posługiwanie się tymi materiałami winno doprowadzić do pogłębionej wiary u młodzieży i dorosłych, która jest „wiarą rozumną” (por. Dyrektorium katechezy Kościoła katolickiego w Polsce, n. 44).

Podsumowując powyższe należy odnotować w historii, że przedstawiciel naszego Kościoła Diecezjalnego, jako cząstki Chrystusowego Kościoła Powszechnego nieograniczonego przestrzenią i czasem, wniósł do Niego na swój sposób, cząstkę DOBRA, w postaci pogłębionego i ubogaconego intelektualnie duszpasterstwa młodzieży i dorosłych.
Wartości historyczne i materiały tu wymienione winny być wykorzystane w duszpasterstwie i katechizacji obecnie i w przyszłości w całej Polsce.

Tekst oparty jest na źródłach w trosce o kompletną prawdę historyczną, która jest potrzebna i nie powinna ulec zapomnieniu. Winni z niego skorzystać także autorzy publikacji na te tematy.
Jest opublikowany w dniu Diamentowego Jubileuszu Kapłaństwa Solenizanta. Ad multos annos! Auguri!
                               
Wykaz skrótów:
CT        – Catechesi tradendae - O katechizacji w naszych czasach. Adhortacja apostolska
           św. Jana Pawła II z 1979 r.
DA        – Dekret o apostolstwie świeckich, Soboru Watykańskiego II z 1965 r.
DOK    – Dyrektorium ogólne o katechizacji, Kongregacji ds. Duchowieństwa z 1997 r.
DWCH    – Deklaracja o wychowaniu chrześcijańskim, Soboru Watykańskiego II z 1965 r.
KEP    – Konferencja Episkopatu Polski.
KK        – Konstytucja dogmatyczna o Kościele, Soboru Watykańskiego II z 1964 r.
KKK    – Katechizm Kościoła Katolickiego, ogłoszony przez św. Jana Pawła II w 1992 r.
KPK    – Kodeks prawa kanonicznego, ogłoszony przez św. Jana Pawła II w 1983 r.
KUL    – Katolicki Uniwersytet Lubelski w Lublinie.
WSD     – Wyższe Seminarium Duchowne.