W homilii Ksiądz Biskup mówił, że diakon to człowiek gotowy do służby. - Posługa diakonów została przez Sobór Watykański II postawiona w centrum życia Kościoła. Może to nieco zaskakiwać w czasach, gdy zawody służebne zniknęły z horyzontu a wszyscy bronią się przed określaniem ich w ten sposób. Więcej mówi się o służbach specjalnych niż o prawdziwej służbie wobec Boga i drugiego człowieka. Wszystkim wydaje się że służba jest atakiem na równość między sobą. Jednak musi nas przywołać do porządku widok Jezusa, który stał się dla nas diakonem, umywa nogi, ogłasza się sługą i w końcu umiera śmiercią właściwą dla niewolników. (...)  Kościół ma być taki jak jego Głowa. Kościół od początku miał głębokie przeświadczenie że wolą Jezusa jest utrzymanie w Kościele struktur służby a jeszcze bardziej serc skorych do służenia.  - mówił bp Sawczuk

- W przypadku osób idących do kapłaństwa diakonat jest etapem przejściowym, bo celem jest prezbiterat. Trzeba jednak zwrócić uwagę na to, że pierwszy etap otwarcia się na kapłaństwo ministerialne, zaczyna się właśnie od służby. - wyjaśniał. Na zakończenie modlił się za nowowyświęcanych diakonów: - Modlimy się dzisiaj aby Pan znalazł upodobanie w swoich sługach, którzy oddają się Jemu na służbę, aby wspierał ich dobrą wolę, aby formował ich serca. Oni zaś, trwając wiernie przy swoim Panu, niech dążą, by ukształtować w sobie postawę prawdziwie służebną, by oddać się Panu, Kościołowi, do dyspozycji bez zastrzeżeń. - mówił w homilii bp Piotr Sawczuk.

POSŁUCHAJ HOMILII

Nowo wyświęceni diakoni to:

Mateusz Kowalik  z parafii Matki Boskiej Nieustającej Pomocy w Radzyniu Podlaskim
Kamil Stańczuk z parafii św. Józefa w Siedlcach
Dariusz Woch z parafii Świętych Apostołów Piotra i Pawła w Tomaszowicach w archidiecezji lubelskiej,
Dariusz Wójcik z parafii Podwyższenia Krzyża Świętego w Łaskarzewie
i Karol Zadrożniak z parafii Wniebowzięcia NMP w Białej Podlaskiej

W tygodniu poprzedzającym święcenia, kandydaci na diakonów przeżywali rekolekcje w domu rekolekcyjnym przy sanktuarium Matki Bożej w Loretto k. Wyszkowa. Ćwiczeniom duchowym przewodniczył ks. Grzegorz Koc - ojciec duchowny siedleckiego seminarium.

Oprawę muzyczną podczas Eucharystii sprawowała schola seminaryjna.





Zobacz zdjęcia w większym rozmiarze





Zobacz zdjęcia w większym rozmiarze


Według Kodeksu Prawa Kanonicznego, święcenia diakonatu wprowadzają do stanu duchownego. Każdy nowowyświęcony diakon uroczyście ślubuje żyć w celibacie, być posłusznym swojemu biskupowi oraz zobowiązuje się do codziennej modlitwy Liturgią Godzin. Diakoni stanowią najniższy stopień hierarchii kościelnej. Na nich nakłada się ręce „nie dla kapłaństwa, lecz dla posługi” (KKK 1569). Dzieje Apostolskie mówią o ustanowieniu diakonów, którzy mieli pomagać Apostołom w posłudze wobec ubogich, by ci mogli się poświęcić modlitwie i głoszeniu słowa Bożego. Diakon jest powołany, by służyć biskupowi i prezbiterom. Do zadań diakonów należy „uroczyste udzielanie chrztu, przechowywanie i rozdzielanie Eucharystii, asystowanie i błogosławienie w imieniu Kościoła związkom małżeńskim, udzielanie wiatyku umierającym, czytanie wiernym Pisma Świętego, nauczanie i napominanie ludu, przewodniczenie nabożeństwu i modlitwie wiernych, sprawowanie sakramentaliów, przewodniczenie obrzędowi żałobnemu i pogrzebowemu” (KK 29). Diakoni nie mogą celebrować Eucharystii, udzielać rozgrzeszenia, czy też namaszczać chorych. Czynności te mogą wykonywać jedynie kapłani (prezbiterzy i biskupi). Diakonów w Kościele rzymskokatolickim można podzielić na dwie grupy: żonatych oraz celibatariuszy, którzy decydują się pozostać w stanie bezżennym. Diakoni żonaci są wyświęcani na stałe, zaś dla celibatariuszy jest to zazwyczaj stopień przejściowy na drodze do kapłaństwa. Diakonów łatwo można rozpoznać po stroju noszonym przez nich podczas celebracji liturgicznej - zamiast ornatu ubrani są w dalmatykę lub albę ze stułą przewieszoną przez lewe ramię i spiętą u dołu.

fot.:AB EŁ