Dzień Skupienia odbył się w sobotę 15 czerwca w Domu Moria. Zgromadzeni na nim rodzice. Cierpiący po utracie dziecka, mieli okazję wysłuchać konferencji księdza Marka Andrzejuka oraz księdza Pawła Siedlanowskiego. Razem z rodzicami, na Dniu Skupienia obecni też byli ksiądz Kamil Frączek oraz opiekun duchowy Wspólnoty, ksiądz Daniel Sałasiński. Głównym punktem spotkania była Msza Święta. Była też adoracji Najświętszego Sakramentu i modlitwa różańcowa. Oprócz modlitwy połączył rodziców także wspólny obiad i rozmowy.

O tym, jak ważny był to dzień można przekonać się czytając świadectwo jednej z członkiń Wspólnoty, które nadeszło do naszej redakcji:

Strach, tęsknota, żal, poczucie osamotnienia, złość, często też utrata lub osłabienie wiary – to wszystko może towarzyszyć nam po śmierci dziecka. To są najczęstsze uczucia, jakie towarzyszą rodzicom. Strata dziecka jest doświadczeniem granicznym, w którym miesza się wiele emocji, pragnień, niespełnionych tęsknot. Na szczęście w Łukowie jest takie miejsce, gdzie można się spotkać, pomodlić i o tym porozmawiać. Tu w parafii Przemienienia Pańskiego trafiłam ze swoją rodziną pod skrzydła księdza Daniela. Dzięki jego wsparciu podnoszę się po odejściu mego Syna. Ksiądz towarzyszy mojej rodzinie od samego początku, od momentu gdy moje Dziecko odeszło do Boga. To on polał główkę Frania na Chrzcie Świętym i powierzył jego duszę Panu podczas Mszy pogrzebowej.

My jesteśmy tak stworzeni, że szukamy zrozumienia wszystkiego, co nas spotyka. Jednak wiemy z doświadczenia, że nie na wszystkie pytania otrzymamy odpowiedź – powiadał. Niektóre sprawy zrozumiemy dopiero po tamtej stronie życia. Śmierć należy do tej kategorii. Bóg jest przy człowieku, bo zawsze przy nim jest. Módl się i proś o wsparcie Frania. Tak też czynimy. Naszym doczesnym życiem musimy zapracować na spotkanie z naszym Dzieckiem.

Teraz w naszym życiu chodzi o uznanie realności naszej straty, pogodzenie się z odejściem naszego dziecka, przystosowanie się do życia bez niego, jak również zaakceptowanie zmian w naszym życiu. Chcemy po prostu odnaleźć w sobie nową tożsamość ,tak nową bo ta stara umarła ,odeszła z naszym dzieckiem. Można powiedzieć ,że jedna połówka mojego serca jest tu na ziemi a druga w Niebie.

Wspólna modlitwa rodziców, rozmowy z księżmi i psychologiem pozwalają odnaleźć sens nowego życia i drogę do uzdrowienia. Kilka miesięcy po pogrzebie przez przypadek trafiłam na stronę internetową dla lubelskich rodziców po stracie, jeszcze tego samego miesiąca pojechaliśmy na Mszę św i spotkanie. Nic nie pamiętam, ryczałam jak bóbr. Miesiąc późnej postanowiłam coś z tym zrobić. Po długich rozmowach z ks Proboszczem udało się. Jak feniks z popiołów powstała, narodziła się Wspólnota dla rodziców po stracie, która działa przy parafii Przemienienia Pańskiego w Łukowie.

Nadal rodzą się oczywiście pytania, czy siła wspólnoty przemieni ciężar dźwiganego przez człowieka krzyża w wiarę, nadzieję i miłość. Niektórzy pogodzeni zastanawiają się nad tym, co Bóg chce przez dany fakt, zdarzenie, w tym wypadku bardzo bolesne, powiedzieć. Czym jest bezkres bólu rodziców po śmierci dziecka, wiedzą tylko ci, którzy zmierzają się z takim bólem, dramatem. To właśnie z myślą o nich, ich dzieciach i wszystkich, którzy chcieliby ich wesprzeć swoją modlitwą, zrodził się pomysł zorganizowania Dnia Skupienia, który odbył się 15 czerwca w Domu Moria Ruchu Światło – Życie Diecezji Siedleckiej w Łukowie.

Tego dnia rodzice wysłuchali dwóch konferencji. Pierwsza przygotowana została przez księdza Marka Andrzejuka, który mówił: „Odpuszczenie win stanowi dla nas nie tylko uwolnienie od męki oskarżania siebie czy innych.  Jest jedyną drogą wiodącą do zdrowia, ale stanowi także bardzo silne błogosławieństwo, rozlanie łaski na całą ranę, która się w nas jątrzy’’. To nadal siedzi gdzieś na dnie mojego serca. Czasem modlitwa uśmierza ten dyskomfort, rozrywa od środka i ta niemoc. Był okres w mojej żałobie, że negocjowałam z Bogiem jak przekupka na targowicy: aby oddał mi moje dziecko. Będąc na cmentarzu czekałam aż zza grobu wybiegnie moje szczęście klaszcząc w ręce, zarzuci swoje rączki na moją szyję i już nigdy nie wypuści z objęć. Ta cisza. I nic. Pustka. Uczę się przebaczenia sobie. Za niemoc. Nadal czuję się że zawiodłam.

Drugą konferencję przygotował ksiądz Paweł Siedlanowski. Mówił o uleczeniu z rany po utracie dziecka. Wymienił następujące etapy: przeżycie skruchy, nie chodzi o pielęgnowanie bezpłodnego poczucia winy a o wyrażenie żalu; następnie spojrzenie na śmierć bezbronnego bez prób przerzucania odpowiedzialności na innych, starając się nazwać swój czyn po imieniu; szczera spowiedź; potem przywołanie obrazu zmarłego dziecka w towarzystwie Jezusa; prośba o uświadomienie sobie wielkiej miłości, którą Jezus ogarnia mnie i zmarłe dziecko, Bóg zadba o realizację tej prośby; pragnienie, by Bóg pozwolił poznać płeć dziecka; nadanie mu imienia; rozmowa z dzieckiem i prośba o wybaczenie; przyjęcie wybaczenia od Boga i dziecka; wybaczenie samemu sobie na wzór Bożego odpuszczania win; wylanie na dziecko swojej miłości do niego; na koniec, prośba do Boga o uzdrowienie ran serca w relacji między mną a dzieckiem.

W Dniu Skupienia nie mogło zabraknąć Adoracji i modlitwy różańcowej, którą prowadził ksiądz Daniel Sałasiński, nasz Opiekun Duchowny. ,,O Maryjo, Ty wiesz, jak bardzo potrzebuje pomocy ktoś, kto cierpi. Ty nie tylko wiesz, ale próbujesz także zaradzić. Dlatego idziesz z pośpiechem w góry. Prosimy, śpiesz z pomocą tym wszystkim, którzy opłakują śmierć dziecka w rodzinie - rodzicom, rodzeństwu, dziadkom, bliskim. Postaw obok nich ludzi pełnych zrozumienia, którzy przez dobre słowo będą wsparciem i pomocą w tych tragicznych chwilach.’’

,,I ja przyniosłam swój skarb do Ciebie Boże. Moje dziecko. Bo tylko taki skarb miałam tu na ziemi. Byłam matką, troszczyłam się, karmiłam, przyodziewałam, a została pustka. Przychodząc do kościoła, przed Tabernakulum, chcę Ci Jezu wypowiedzieć cały ból matczynego serca Przychodzę Ci powiedzieć, że pamiętam każdą chwilę i że nie potrafię zapomnieć, nie potrafię udawać i żyć dalej tak, jakby nic się nie stało. Chcę Ci ofiarować, Boże, moje cierpienie związane z żałobą, moje codzienne umieranie, jako matki tego konkretnego dziecka, moje godzenie się na jego nieobecność tu na ziemi. Ofiaruję Ci to wszystko, co mieści się w moim sercu, które tylko Ty, Boże mój, znasz.’’

Podczas Czuwania miałam możliwość wypłynąć w głąb swojej duszy, w moje zacerowane serce, które nadal krwawi, które nadal tęskni do czterolatka: „Panie Boże daj siłę, aby mogła jakoś przetrwać tą rozłąkę’’ Oprawa muzyczna i słowa księdza Kamila Frączka, utknął w sercach obecnych rodziców.

Punktem kulminacyjnym tego dnia była Msza Święta w intencji rodziców, rodzin cierpiących po stracie dziecka na której odczytana została ,,Aniołkowa lista’’- imienna lista dzieci. Tuż po przyjęciu do serca Pana Jezusa została odczytana Modlitwa zawierzenia. „Dziękuję Ci, Boże, za tak krótkie życie ziemskie mojego dziecka. Przecież było wystarczające do tego, by zdążyło sobie ono zasłużyć na szczęście wieczne! Wielbię Cię w wypełnieniu się Twojego Ojcowskiego planu wobec niego i w Twojej decyzji, by właśnie w tej, a nie w innej godzinie, posłać Anioła Śmierci po jego duszę. Ty wiedziałeś, co jest dla niego najlepsze, i to właśnie otrzymało z Twej miłości i dobroci. Umierając, uniknęło okazji do grzechu i pokus szatana. Jest święte. To dziecko jest moje, bo mi je dałeś, ale o wiele bardziej jest Twoje, mój Ojcze i Dawco Życia. Czym jest moja miłość do niego wobec Twojej? Ty je kochasz milion razy bardziej! U Ciebie jest bezpieczne i szczęśliwe, i będzie bez końca. Ufam Tobie!

Pozwól mi, Boże, spotkać moje dziecko w chwale Nieba, a teraz wysłuchaj jego modlitw’’.

Oprócz modlitwy połączył nas rodziców wspólny obiad, rozmowy, a nawet łzy. Dla wszystkich doświadczających w sercu ogromnej straty, jaką jest odejście drugiego człowieka, zwłaszcza własnego dziecka, Kościół ma nieogarnioną pomoc, jaką jest obecności Matki Jezusa. Matki, która przeżyła straszną Śmierć Syna i która najpełniej ten ból rozumie. Rozmawiajmy z Nią, powierzajmy Jej swoje rany. Delikatność Jej serca i rąk zsyła ulgę i ratunek w cierpieniu. Mówią ,że czas leczy rany, ale to dziecko będzie zawsze w naszych sercach i pewnie jeszcze niejedna łza pojawi się w naszych oczach. Mam nadzieję, że po śmierci zrozumiemy dlaczego tak się działo.

Chrystus w Ewangelii powiedział przecież „Pozwólcie dzieciom przychodzić do mnie. Nie przeszkadzajcie im. Do takich bowiem należy Królestwo Niebieskie”. Wiem też, że to czym obecnie się zajmuję zawdzięczam naszemu Franiowi – zabierając Go do siebie Pan Bóg mocno przewartościował moje życie i mam nadzieję, że dane będzie mi Go kiedyś spotkać i przytulić.















zdjęcia: Wspólnota Rodziców Dzieci Utraconych
AKup  [MSz]