Piątek wielkopostny.
Nabożeństwo Drogi Krzyżowej

Mój cotygodniowy rachunek sumienia.
Ocena myśli, czynów i zaniedbań.
W tygodniowym rachunku to czas nietrudny do wygospodarowania.
W rachunku życia może stanowić o miejscu w wieczności.

I Wyrok

  Przyszedłem by być z Tobą jak: Twoi uczniowie, Matka, ci co słuchali
przypowieści, którzy mogli przyjść dzięki temu, że ich uzdrowiłeś.
Z niesmakiem patrzę na dużą grupę krzyczących przeciw Tobie.
  Jak mogą?!
  Kiedy słyszę: uwolnić Barabasza, a Piat umywa ręce, słyszę również
głos mojego sumienia: łatwiej grzeszyć niż dobrze czynić; wyjdź z cienia!!!
  Ze zdumieniem patrzę: nie stoję tam, gdzie powinienem.
Czuję wzrok Jezusa na sobie. Nie trzeba słów. Rozumiem bez nich.
Znowu ja, my, wydaliśmy wyrok na Niego. Znowu chcemy być swoimi sędziami.

II Jezus bierze krzyż

  Zgnębiony ruszam za Nim. Nie czuję swojego krzyża. On niesie
wszystkie.
  Wśród prawie 8 miliardów krzyży są też: Ukraińców, Rosjan, Niemców, Putina i mój.
Boża Miłość prawdziwa, pełna, niewymierzona i nieogarnięta.
Miłość bez wyjątków.
Od poczęcia po naszą śmierć Miłosierna, potem Sprawiedliwa.
Nie dzieli na gorszych i lepszych.
Bierze cały ciężar naszego zła na swe ludzkie ramiona.
  Kiedy po swojemu, po ludzku współczuję Mu, to także po ludzku zdaję
sobie sprawę, że On, skazaniec, idzie by także mi pomóc,
także mnie zbawić. Czeka tylko na to bym dał Mu szansę.

III Pierwszy upadek

  Jak wielka jest moja, nasza zatwardziałość!
Nie ujmujemy ciężaru. Upadasz.
Człowiek ma problem z własnym krzyżem, co dopiero z krzyżami
wszystkich ludzi.
  Krzyżami tych, co napadli, tych co się bronią, tych także, co w zwykłej
codzienności mają zszargane sumienie.
Upadasz pod ciężarem jako człowiek. Dajesz wyraźny znak.
  My jeszcze tego nie rozumiemy, ale dosłownie za chwilę dasz nam szansę
pojąć
co czyni Miłość do Ciebie i wiara, że wszystko co robisz, robisz dla nas.
Jesteś Bogiem. Dlatego wstajesz i ruszasz dalej, do celu.

IV Spotkanie z Matką

  Jak w żłóbku, na wygnaniu, po odrzuceniu w Nazarecie, tak i teraz
jest z Tobą. Matka.
Nie patrzy na nas z nienawiścią, nie krzyczy: co robicie.
  Przeżywa jako Matka Twe cierpienie i to – co niemożliwe by już teraz
było w pełni zrozumiałe –
że Twa golgota stanowi o naszej wszechwiecznej wolności.
  Wie, że wszystko co robisz wynika z Miłości. Tak jak Ty jesteś Jej
Miłością, tak teraz i nas wszystkich nią w pełni ogarnia.
Miłość, co nie wygasa nawet w cierpieniu. Miłość co trwa.

V Szymon pomaga dźwigać Krzyż

   Oprawcy są coraz bardziej niecierpliwi.
Myślą, że można, by było szybciej, pomóc Ci nieść krzyż.
Wyciągają z tłumu Szymona.
Każą mu chwycić belkę. Niesie. Cud!
Przecie nie mamy sił, grzeszni, by nieść nawet swój krzyż.
   Jezu! Wśród udręki dajesz przykład swojej boskiej mocy. Dajesz Szymonowi najlepszy przykład, że z Tobą
stać człowieka na wszystko. Nie dziw, że Szymon zrozumiał i uwierzył.
   Ja, my wszyscy jesteśmy tuż obok. Czy, jak Szymon, przemienieni?

VI   Weronika ociera twarz Jezusowi

Weroniki nie trzeba przekonywać. Rozumie co to miłość. Nie zważa na okoliczności.
Nie potrzebuje prawdy stawiać za zamkniętymi drzwiami.
Czyni widząc cierpienie. Ociera twarz Jezusa.
Daje wszystkim: Ukraińcom, Rosjanom, Niemcom, Putinowi i mnie
przykład, który otwiera na odrzucenie tego co: zamknięte, podzielone, bezczeszczone, poniżone, zgwałcone.
   To, co spowodowało, że Jezus wziął Krzyż i ruszył z nim na Golgotę.
Druga, co po Maryi powtarza czynem: Miłość jest najważniejsza.

 VII    Drugi upadek
 
   Ja, my jesteśmy tymi, co nie zmniejszyli ciężaru Krzyża.
Nie pomogliśmy. Uparci.
Tyle lat głoszenia Dobrej Nowiny, uzdrawiania…
Ja, my dalej przeciw sobie.
   Jezus znowu upada. Kolejny znak. Nowa wojna, nienawiści, kunktatorstwo, także wiele dobra co przedziera się jak fale oceanu
przez zło i kieruje ku bezpiecznemu brzegu.
   Dlatego Bóg nie ustaje w swojej drodze.
Rusza dalej. Daje nam kolejny przykład, że Miłość
w końcu przezwycięży wszystko zło i nagrodzi dobro.

VIII Spotkanie z płaczącymi niewiastami

    Płacz na widok zła to odruchowa reakcja. Znak zrozumienia.
Sam w sobie nie przynosi żadnego skutku.
Nie pomoże i nie oczyści sumienia.
   Co tedy, gdy już widzimy zło – ja, my - odpowiemy Jezusowi?
Czy jesteśmy gotowi do pomocy w urodzeniu każdego, przecież najmniej winnego, dziecka?
Czy jesteśmy gotowi wyciągnąć rękę do nieznanych obcych i skłóconych z nami sąsiadów?
Czy modlimy się wybiórczo, czy i za tych co najbardziej potrzebują
Bożego Miłosierdzia?
   Może to ja, my właśnie!?

IX    Trzeci upadek

   Jeszcze kawał drogi. Najtrudniejszy. Zło znowu przytłacza mnie, nas, ludzi.
Jezus trzeci raz daje nam znak. Wyrok. Matka. Szymon. Weronika. Coś zrozumieliśmy: ja, wy?
Co w naszych sercach? Z kim się identyfikujemy? Znaleźliśmy przewodnika?
   Czy to nasze dobre postanowienia, czy Boża za nas odpowiedzialność każe Jezusowi
znowu wziąć Krzyż na swe ramiona?

X   Jezus z szat obnażony

   Jeszcze jedno poniżenie, jeszcze jedna udręka.
Czy człowiek może obnażyć Boga!?
Czy to nie my się obnażamy!? Chcemy pokazać Bogu naszą siłę!
To po co daliśmy Mu swoje krzyże? Po co chowamy się za plecami innych?
   Ja, my pokazujemy kolejny raz na co stać grzesznych ludzi.
Jesteśmy przeciw wojnie? Czy czasem nie jesteśmy za wojną zwycięską?
W jakim schowku zamknęliśmy swoje sumienia?
Najtrudniejsze dopiero przed naszą zatwardziałością.

XI   Jezus przybity do Krzyża

   Jak zawsze znaleźli się ci, co przybili do krzyża, co tłumnie: żałośnie lub radośnie w ukrzyżowaniu uczestniczą.
Ja, wy, wszyscy. Matka z grupą cierpiących, poukrywani uczniowie.
   Dla Jezusa to kolejny krok Miłości. Miłości Miłosiernej dla skruszonego łotra i Sprawiedliwej dla zapartego.
Miłości oddającej Matce wszystkich nas za dzieci.
Dobrych, gorszych, złych, wszystkich.  Ukraińców, Rosjan, Niemców, Putina, mnie. Zgwałcone, niechciane.

XII  Jezus umiera na Krzyżu

   Ogarnęły nas i przejęły strachem nagłe ciemności,
niespotykane w czasie dnia.
To zjawisko zdominowało nasze przeżycia. Tak. Jesteśmy tylko ludźmi.
Wielu z nas przyszło tutaj jednak jako wierzący. Czego się więc boimy!?
   Ciemność, czy śmierć Boga jest dla nas bardziej niezrozumiała i straszna!?
Głos Jezusa: Boże, mój Boże, czemuś mnie opuścił, porusza
moje sumienie. Czy to nie my Boga, a nie Bóg nas opuścił?
Czy nie szliśmy obok Niego, nie z Nim!? Co teraz!?

XIII  Jezus zdjęty z Krzyża

   Matka jest zawsze z Dzieckiem. Nawet gdy Dziecko dorosło i jest Bogiem.
Matka rodzi, karmi, uczy, chroni, cierpi. Jest w każdej potrzebie.
   Czasem, jak Maryja musi przeżyć najgorsze, Śmierć Dziecka.
Ciemność trwa. Matka obejmując martwego Jezusa ramionami przywołuje myślami proroctwo: “...niech mi się stanie według Twego słowa...”
  Śmierć wyzwala w nas potrzebę uszanowania zmarłego.
To całe dzisiaj nasze człowieczeństwo.
Szata, olejki, wreszcie oddanie własnego grobu. Czyny, dary, refleksje, postanowienia. Znowu powracające pytanie: co teraz?

XIV  Jezus złożony do grobu

   Czemu straż przy grobie? W kim szukać oparcia?
Gdzie jest skruszony łotr? Jak Maryja będzie nam matkować?
Zabrakło Boga . Zaczęliśmy się bać być bogami. Co będzie?
Bóg znowu – co dzień, co piątek – zabierze nas na Golgotę.
Kolejny raz objawi swą nieogarnioną po ludzku Miłość.
   Czy znowu będzie niósł także mój krzyż?


Michał Jakaczyński