Panie Jezu, Chryste Panie, pamiętamy Twe słowa, że cokolwiek czyni człowiek drugiemu człowiekowi, to również czyni Tobie. Bo Ty jesteś obecny w każdym człowieku, my tu zebrani widzimy Ciebie w cierpiących naszych braciach i siostrach na Kresach, w dalekiej Syberii i i Katyniu i tam, gdzie tylko wiesz, że są ich rozsiane kości. Na tej drodze krzyżowej pójdziemy za Tobą i pójdziemy z nimi, aby ich wspomnieć i za nasze winy, złe czyny pokutować.
STACJA 1
Pan Jezus na śmierć skazany
Wydano wyrok na Ciebie Jezu bez dowodu winy. Jaka Twoja wina? Jedna, że jesteś Synem Bożym.
Piłat ze wschodu też bez sądu skazał rzesze naszych braci. Jaka ich wina? Jedna, bo byli Polakami.
Dzieci – na Sybir!
Starcy- na wywózkę!
Ojcowie matki - na zesłanie!
Do wagonów, w bezkres tajgi, gdzie wieczne mrozy.
Noc, płacz, lament, a Piłat umył ręce.
STACJA 2
Pan Jezus bierze krzyż na swe ramiona
Wokół Ciebie Panie byli ludzie nienawistni. Oni mieli przewagę. Oni mieli wojsko i siłę. Stały kohorty żołnierzy. Poddałeś się ich woli, A tłum krzyczał Na krzyż z Nim, na krzyż!
A my dziś pod Twoim krzyżem przywołujemy bezsilność rodaków. I noc przywołujemy. I strach przywołujemy.
Wdarli się do nich, nocą żołdacy
Na krzywdę i na ból ślepi -
I wysiedlili wraz z rodzinami
W Sybiru lasy i stepy...
A wokół krzyczano Na Sybir! Na Sybir!
i kola pociągu powtarzały na Sybir, na Sybir!!
STACJA 3
Pierwszy upadek Pana Jezusa
Wiemy, że upadłeś, bo krzyż był za ciężki, a Ty głodny, pobity, wyczerpany. Bywają w życiu ciężary ponad siły. Nasi rodacy cierpieli z Twoim imieniem na ustach
Przywołujemy przed Tobą Jezu te bolesne chwile:
O, straszna chwila, o, straszna godzina,
Rodząca swoich bólów zapomina,
Ale Wam powiem, nie zapomnę chwili,
Gdy nas w ciemny wagon jak w trumnę wsadzili.
Wielu upadło, jedni powstali, inni na ziemi pozostali.
Ty upadałeś Panie z upadającymi i wielu dałeś siły by powstali.
STACJA 4
Pan Jezus spotyka swoją Matkę
Apostołowie uciekli. Uzdrowionych nie było: tym co przywróciłeś mowę.. bali się ust otworzyć, tym co wzrok przywróciłeś odwracali głowy, nakarmieni chlebem- syci ,pozostali w domu. Była jednak osoba najważniejsza, Twoja Matka!
Była Ona też przy opuszczonych naszych rodakach, Była z tymi co zostali na Kresach, zalęknionych, zastraszonych i z tymi co pojechali w nieznane.
Wierzę, że do swej piersi mnie przytulisz,
Jak dobra matka wracające dziecię,
Co chociaż świstu nie słyszało kuli,
Lecz dosyć spiło goryczy po świecie.
Serce mi tęsknota przeżarła,
Łzy z ócz płynęły na jawie i we śnie.
Wierzę, że moja dusza obumarła
Na twoim łonie matko, znowu wskrześnie.
STACJA 5
Szymon Cyrenejczyk pomaga nieść krzyż Jezusowi
Cyrenejczyk był na Twej drodze. Pomógł Ci dźwigać. Dobrze jest spotkać w nieszczęściu swojego Cyrenejczyka.
Panie Jezu, a tam na Kresach ich nie było!
Tam na Syberii ich nie było!
Żalę się ze łzami
W Katyniu ich nie było....
Ty Panie Jezu chociaż umęczony, Ty byłeś ich Cyrenejczykiem i za to ich ustami dziękujemy.
Zima, śniegi straszne, w lesie ciężka praca,
Głód i tęsknota bardzo nas przygniata,
Tyfus okrutny wśród ludzi się szerzy,
Co dzień to więcej pod sosnami leży.
STACJA 6
Weronika ociera Twarz Pana Jezusa
Twoja przenajświętsza boska twarz i biała chusta. Ból i ochłoda. Panie Jezu nie było tam na kresach, nie było na Syberii zimnej – delikatnych rąk kobiecych. Nie było rąbka białej chusty.
Były razy, były kazamaty, były kraty.... a wokoło pusto... biały tylko śnieg. Żadnej Weroniki.
I przyszła wiosna, słońce zajaśniało,
Lecz u nas wcale nie poweselało,
Tylko po lesie słychać głos płaczący:
"O, Jezu Chryste, w Ogrójcu mdlejący!".
STACJA 7
Pan Jezus upada pod krzyżem po raz drugi
Po pierwszym upadku następuje kolejny. Nic w tym dziwnego. To zwykła konsekwencja utraty sił. Tam na wschodzie dalekim i zimnym coraz więcej upadało i coraz więcej tych, którzy nie mieli sił powstać.
Oni w niemocy pytali: Gdzie jest Bóg? Czy Bóg nas opuścił?
A Bóg leżał na ziemi obok nich, z nimi. Wielu, co nie zwątpili z Nim też powstali.
Oj, smutna była nasza karawana,
"kipiatku" z chlebem dali nam co rana,
Dzieci zmarznięte z sani wypadają,
A na noclegach umarli zostają.
STACJA 8
Pan Jezus pociesza płaczące niewiasty
Kobiece i dziecięce serca są najczulsze. Takie Panie serca spotkałeś na swej drodze. Tam na Wileńszczyźnie, tam gdzie Grodno, tam gdzie Lwów do dziś są kałuże czystych łez matek i dzieci.
Życie Polaków - z miast i osiedli
Na Ziemiach Wschodnich rozsianych:
Z łąk nad Wilejką, z borów Podola,
Z Wołynia pól buraczanych.
Cierniem, nie różą - było usłane
W upływającym stuleciu,
Los w czasie wojny - Drugiej Światowej
Nie szczędził Kresowych Dzieci.
Piotrka z Nieświeża,
Jóźka - ze Lwowa,
Z Wilna - Teresy i Ziutka,
Z Grodna - Grażynki, Antosia - z Brześcia,
Maniusia - spod Nowogródka.
STACJA 9
Trzeci upadek Pana Jezusa
Jesteś Panie coraz bliżej celu. Upadasz, ale pokazujesz nam, że jest w nas jakaś maleńka resztka sił, która wszystko odmienia. Tak też, który się podnieśli, dalej żyli.
Wstanę i krzyż swój wezmę na ramiona,
A gdy mnie pierwszy polski deszcz obmyje,
Znów drgnie do życia dusza umęczona.
Wierzę, że wrócę i tym tylko żyję.
STACJA 10
Pan Jezus z szat obnażony
Człowieka można zdeptać, Człowieka można wyśmiać i pokazywać palcami. Człowieka można poniżyć. Nie zabierze mu się jednak godności. Tam nie dosięgnie żaden oprawca, żaden barbarzyńca. Ci których gnębili Germanie i ci spod znaku gwiazdy czerwonej nie zdeptali godności Polaka, Kresowiaka, Zesłańca.
O, Polsko piękna, ziemio nasza święta,
Gdzie Twoje syny, gdzie Twoje orlęta?
Dzisiaj w sybirską tajgę przyjechali.
Czy będziem Ciebie kiedy oglądali?
Wrócili na polską ziemię, przywieźli tobołki swego ludzkiego losu. Nadal w dumę i godność Polaka odziani. A ci co tam oczy zamknęli, to zostali ubrani w aureolę świętych w niebie. Sam Bóg Ojciec im szaty godowe nałożył.
STACJA 11
Pan Jezus przybity do krzyża
Na Kalwarii Jerozolimskiej postawiono krzyż i tam zawisło Ciało Jezusa z Nazaretu. A tam na wschodzie Kalwaria Wileńska i Góra wysoka i na niej 3 krzyże. A za Uralem, nie ma krzyży. Tam dobry Bóg zasadził biała brzozę, ona kołysze się i opłakuje bezimiennych.
Stawiamy dziś krzyże swoim sercem i myślą na wszystkich miejscach gdziekolwiek ich kości są rozrzucone po świecie.
Do dziś też pamiętam
obelgi i drwiny,
że do swej Ojczyzny
nigdy nie wrócimy
i że Polska z mapy
jest już wykreślona
i tu – na zesłaniu
Polak będzie konał!
Wierzymy, że ich duchy są z nami, że jednak wrócili .
STACJA 12
Pan Jezus umiera na krzyżu
Jezu Chryste! Do dziś przez wieki brzmią Twoje słowa z krzyża:
W ręce Twoje Ojcze powierzam ducha mojego.
A my tu dziś wołamy : W ręce Twoje Panie powierzamy ducha Polaków, co zostali z dala od nas.
Wieczny odpoczynek racz im dać Panie.
STACJA 13
Pan Jezus zostaje zdjęty z krzyża i złożony w ręce Matki
Pani Ostrobramska, oblicze Twe miłosierne i ręce miłościwe gotowe przyjąć i przytulić. Tobie powierzamy dusze naszych zmarłych rodaków z Kresów. Nikt jak Ty nie umie żalić się przed Bogiem. Przytul ich do siebie
Pod Twoja obronę....
STACJA 14
Jezus złożony do grobu
Stąpamy cichą myślą po cmentarzu Orląt we Lwowie, to jeszcze dzieci. Niech śpią, nie wolno ich budzić. Oni jeszcze o kołysankę proszą. A na Łyczakowie wielcy Polacy jeszcze przed Bogiem kończą pisać swoje dzieła i obrazy malują i o wszechświecie z samym Bogiem prowadzą dysputy,
A na Rossach czuwają legioniści z swoim Naczelnikiem, by nie przeoczyć rozkazu do zmartwychwstania.
O grobach na Syberii opowiada ten sam zimny wiatr.
Wykorzystano wiersze:
Marian Jonkajtys: "Ballada"
Anonim: "Ballada zesłańców"
Maria Niwińska: "Wierzę, że wrócę..".
Marian Jonkajtys: "Kresowe Dzieci"
Bogusława Urgacz: "Pisz dziecko, pisz o Golgocie!"
Kwiecień 2024
