Drodzy Bracia w kapłaństwie,
Siostry i Bracia w życiu konsekrowanym,
Ukochani Diecezjanie i wszyscy z nami tę część Podlasia zamieszkujący!

1. „Zmartwychwstał już Chrystus, Pan mój i nadzieja...”.

Tak śpiewamy z radością zaraz po drugim czytaniu w dniu dzisiejszym, a także w czasie całej oktawy paschalnej. Na to zmartwychwstanie czekało wiele pokoleń. Czekali wielcy patriarchowie, prorocy, wreszcie nadeszła „pełnia czasu”. Apostołowie z niepokojem przeżywali tych kilkadziesiąt godzin złożenia ciała Chrystusowego do grobu aż do wiadomości przyniesionej przez pobożne niewiasty, potwierdzonej odwiedzinami pustego grobu przez świętych Piotra i Jana.

Nie zatrzymując się zbyt długo w Jerozolimie, wyruszają Apostołowie w teren, głosząc Zmartwychwstanie Pańskie. Św. Piotr nie lęka się zwiastować tę nowinę poganom. Wszędzie podkreślając, że jest tym świadkiem, który przebywał z Chrystusem za Jego życia i działalności, że był przy pojmaniu i niestety podczas oczekiwania na wyrok sanhedrynu, na krótko zaparł się swego Mistrza.

Natomiast św. Paweł zapatrzony w Osobę Jezusa Chrystusa, będzie nawoływał słuchaczy, aby dążyli tam, gdzie „przebywa Chrystus”, Ten, który odniósł zwycięstwo nad śmiercią. I tak już jest od dwudziestu wieków. Kolejni następcy Apostołów, a nawet wszyscy ochrzczeni starają się, aby to zwycięstwo zawsze i wszędzie mogło docierać do ludzkich umysłów i serc.


2. Zmartwychwstanie to światło, prawda i nadzieja.

Bł. Jan Paweł II przebywając w klinice Gemelli, w czwartą niedzielę swego ostatniego Wielkiego Postu skierował przejmujący apel do zgromadzonych na placu św. Piotra mówiąc: „razem przygotowujemy się nadal do Wielkanocy, ofiarowując Bogu także cierpienie - za dobro rodziny ludzkiej i za nasze oczyszczenie. W czytanym dzisiaj fragmencie Ewangelii Chrystus, uzdrawiając niewidomego od urodzenia, przedstawia się jako „światłość świata” (por. J 9,5). Przyszedł On, aby otworzyć człowiekowi oczy na światło wiary. Tak, moi drodzy, wiara jest światłem, które prowadzi na drodze życia, jest płomieniem, który krzepi w trudnych chwilach” (Gemelli 6 marca 2005).

Nic więc dziwnego, że to w okresie paschalnym z entuzjazmem śpiewamy:

„Alleluja! biją dzwony,
Głosząc w świata wszystkie strony,
Że zmartwychwstał Pan. (...)
Biją długo i radośnie,
Że aż w piersiach serce rośnie,
Triumf prawdzie dan”.

Zatrzymajmy się przy tym ostatnim zdaniu: „Triumf prawdzie dan!”. Ono bowiem daje odpowiedź na tęsknoty milionów istnień ludzkich, gdyż nic tak nie niszczy człowieczeństwa jak fałsz. Oczywiście, my wiemy dobrze, że ofiarowana przez Zmartwychwstałego prawda nie działa automatycznie. Ona jest w zasięgu naszego umysłu. Ona czeka. Człowiek ma jednak wolną wolę. I tylko wtedy, kiedy czując się wolnym, winien sięgać po prawdę, ona go wyzwoli.

Ta prawda płynąca ze Zmartwychwstania jest początkiem i źródłem naszej odnowy. To ona wychodzi naprzeciw potrzebom naszego sumienia i pomaga nam w otwieraniu się na innych, przychodzenia im z braterską pomocą. Jerzy Liebert nadał tym przeżyciom przejmującą formę poetycką:

„Zmartwychwstanie! ... Zmartwychwstanie! ...
Dopomóż mi, Boże Panie,
Być dla maluczkich - Ochroną,
Dla nieszczęśliwych i Pociechą,
Dla zbłądzonych - cichą Strzechą,
Zaś dla Narodu - Koroną
Ozdobioną w ideały,
W perły czyste i kryształy,
Co blaski w nocy ciskają,
Przyświecając jak ognisko”
(Zmartwychwstanie (Modlitwa poety)”, za: ks. Stanisław Misieniec, Ślady na niebie, Kraków 1997, str. 210).

3. Zmartwychwstanie to dar i ofiara.

O tym przekonaliśmy się tuż przed Niedzielą Palmową, kiedy to z woli Stolicy Apostolskiej mogliśmy przeżyć „24 godziny dla Pana”. Dziwna to inicjatywa. Tak przynajmniej wydaje się na początku, ale gdy nad nią zastanowimy się, gdy z niej skorzystamy, wszystko nabiera innego wyglądu. Otóż w ramach nowej ewangeliza¬cji zaproponowano, aby poświęcić Panu Bogu całą dobę, poczynając od godziny 17.00 do tejże samej godziny dnia następnego. Przez ten czas odbywała się stała adoracja Najświętszego Sakramentu w katedrze, aby umożliwić ludziom spotkanie ze Zmartwychwstałym Jezusem Chrystusem. I jednocześnie cały ten czas znajdowali się spowiednicy w konfesjonale.

Zaskoczyła nas stosunkowo liczna obecność na adoracji. Każdy dekanat miał dla siebie zarezerwowane dwie godziny. Nocą nie było mniej niż kilkadziesiąt osób i cały czas trwała spowiedź. W dzień już było nieco gorzej, co jest zrozumiałe. Od pracy uciec się nie da.

Ale informuję o tym, gdyż warto do tej praktyki powrócić. Chrystus wystawiony w Najświętszym Sakramencie i Chrystus miłosierny w konfesjonale. Czyż nie jest to propozycja nad wyraz cenna dla nas?
Tym bardziej, że w Wielki Czwartek każda parafia otrzymała „Iskrę Miłosierdzia”, przywiezioną z łagiewnickiego sanktuarium. To o niej mówił Ojciec Święty Jan Paweł II. To ona daje o sobie znać dzięki licznym nawróceniom. To ona sprawia, że kult Miłosierdzia Bożego jest coraz to powszechniejszy, jakby wy¬jątkowo ofiarowany nam na te nasze czasy, kiedy to w wyjątkowy sposób daje o sobie znać brutalność życia. Potwierdzeniem tego jest przede wszystkim bezrobocie, powszechna obecn¬ość kłamstwa, beztrosko wybuchające wojny. I tak można byłoby przytaczać coraz to więcej przykładów. Ale chyba ważniejsze jest to, żebyśmy kierowali nasze umysły i serca ku Miłosierdziu Bożemu, bo dzięki Niemu człowiek może wciąż odnawiać się, stale podrywać się do zmartwychwstania.

Nasza diecezja może jeszcze dodatkowo czuć się ubogacona Zmartwychwstaniem. Przybywa przecież nowy Pasterz. Czyż nie powinniśmy być wdzięczni Panu Bogu za to, że pamięta o nas. Pamięta o naszych duchowych potrzebach!? Z całego serca dziękujmy za ten, kolejny dar Panu Jezusowi.

4. A tymczasem mamy nowych świadków, z aprobatą Kościoła.

Już tylko tydzień dzieli od kanonizacji Jana XXIII i Jana Pawła II. Wielu z nas wybiera się do Wiecznego Miasta. I dobrze czynimy, gdyż nigdzie tak się nie przeżywa tego obrzędu, jak na Placu św. Piotra, w bliskości Grobu Księcia Apostołów, ale i grobów obu nowych świętych.
W ciągu przeszło pięćdziesięciu lat od przejścia z tego świata do wieczności bł. Jana XXIII, jego postać jakby nieco uległa zapomnieniu. Był to papież dobroci. Taki otrzymał przydomek, papież Soboru Watykańskiego II i papież przygotowujący świat do pogrzebu systemów totalitarnych, którego dokonał Jan Paweł II.

Wypada też przypomnieć, że Jan XXIII był wyjątkowo przyjaźnie nastawiony do Polski. Miało to swój początek w tym, że w powstaniu styczniowym brał udział jego ziomek, pułkownik Nullo. W miejscowości jego narodzin i narodzin przyszłego Papieża postać ta stała się legendą. Legendą, ale innego rzędu okazała się też Polska. Jako młody kapłan Angelo Roncalli pielgrzymował do Częstochowy i Krakowa. Znał polską literaturę. Serdecznie przyjmował Kard. S. Wyszyńskiego, gdy ten zatrzymał się w Wenecji w czasie pierwszej podróży do Watykanu po uwolnie¬niu z internowania. Papież Roncalli cieszył się, że w czasie pobytu w Castel Gandolfo, mógł modlić się przed obliczem Matki Bożej Częstochowskiej.

Na szczególne podkreślenie zasługuje fakt, o którym pisze ks. kard. Loris Francesco Capovilla, żyjący jeszcze osobisty sekretarz Jana XXIII. Otóż tenże papież był wcześniej nuncjuszem we Francji i tam zetknął się z twórczością Felicité Roberta Lamnennais (1782-1854), kapłana i poety, który po powstaniu listopadowym napisał wzruszający Hymn dla Polski. Fragment tego hymnu miał Jan XXIII w swoim brewiarzu, a więc w księdze, z której modlił się każdego dnia. Lamennais, warto dodać, był przyjacielem Mickiewicza. Oto krótki wyjątek u powyższego Hymnu:

„Śpisz, o moja Polsko, śpisz w pokoju!
Mówią, że jest on Twoim grobem,
a ja wiem, że jest Twoją kołyską (…)”.
Nawiązuje zaś do naszej geografii.
„Co słyszycie w tych kniejach?
Smętny szum wiatru.
Co widzicie na tych równinach?
Ptaka wędrownego, który szuka miejsca,
gdzie miałby spocząć. Czy to wszystko?
Nie, ja widzę krzyż skierowany na Wschód.
On oznacza punkt, gdzie wschodzi słońce,
a wieczorem tam przy nim głosy słodkie i tajemne”.
Najpierw zwraca się ponownie do Polski:
„Spójrzcie! Na Jej obliczu bladym, ale spokojnym,
jest ufność nieśmiertelna,
na Jej ustach lekki uśmiech.
Cóż Ona przeczuła w swoim śnie?
Czyż byłby to sen zwodniczy?
Nie, Najświętsza Dziewica, którą ona nazywa swoją Królową-
przybyła z wysoka.
Położyła dłoń na jej sercu,
a drugą uchylając zasłonę Przyszłości - Wiarę,
stojąc tam poza ową zasłoną,
pokazała jej wolność
Spisz , o moja Polsko, śpisz w pokoju!
Mówią, że jest on Twoim grobem, a ja wiem, że jest Twoją kołyską”.

Dość długi to fragment, ale byłoby niestosownym, gdybyśmy nie przy¬pomnieli tak wspaniałej postaci, która bezinteresownie, bez oglądania się na zyski i ogólne korzyści, potrafiły dostrzec naszą Ojczyznę i stanąć po jej stronie. Pamiętajmy i to jak najdłużej o papieżu, który ukochał Polskę i że pamięta o nas wciąż, a teraz wespół z Kardynałem S. Wyszyńskim i Janem Pawłem II modli się w naszych intencjach. Bo do wolności pozostało nam jeszcze do pokonania sporo drogi.

Kończąc ten list, zachęcam do czytania Żywotów Świętych, z dawnych lat i współczesnych. Weźmy zachętę św. Jana Pawła II, który pisze: „Zmartwychwstały Jezus puka do drzwi Waszych serc i oczekuje, że pozwolicie Mu wejść. Jeżeli Go przyjmiecie, powie do każdego z was: „Pokój wam!” Przyjmijcie Go! Otwórzcie Mu drzwi! Nie lękajcie się!” (Jan Paweł II, 18.05,1996). A także mając w pamięci kolejną zachętę naszego Papieża bądźmy apostołami Zmartwychwstania. „Kiedy naprawdę - pisze Papież - doświadczyło się Zmartwychwstałego, pożywając Jego Ciało i Jego Krew, nie moż¬na zatrzymać tylko dla siebie przeżywanej radości” (Mane nobiscum, nr 24).

Słowem i przykładem, całym naszym życiem głośmy więc światu, że Chrystus Zmartwychwstał! Alleluja! Prawdziwie zmartwychwstał.

Oddany w Chrystusie
  
   + Antoni P. Dydycz
    Administrator Apostolski
     Diecezji Drohiczyńskiej