Jeśli kto w grzechu zabrnął, a powstać z tej toni
pragnie – o pomoc wołaj! Zaraz ci święty Antoni
poda rękę cudotworną i obronę da wyborną
od zguby wiecznej.
Te słowa niech skierują naszą uwagę, na zacytowany na początku fragment ze Starego Testamentu: Tych kocham, którzy mnie kochają; znajdzie mnie ten, kto mnie szuka (Prz 8,17).
Nie zagłębiając się w sens zacytowanego zdania, można odnieść wrażenie, że Boga obchodzą tylko ci, którzy się do Niego zwracają. Kiedy jednak popatrzymy na Objawienie, jakie niesie nam Nowy Testament, to szybko dojdziemy do innego wniosku. Święty Jan wyprowadza nas z błędu, ucząc: My miłujemy Boga, ponieważ Bóg sam pierwszy nas umiłował (1J 4,19).
Tak naprawdę to nasza miłość jest odpowiedzią na miłość Boga. Tak naprawdę nasze szukanie Boga jest odpowiedzią na to, że ja pozwalam się Jemu znaleźć, że ja otwieram przed Nim drzwi mojego serca. Dlatego powyższy tekst trzeba rozumieć w ten sposób: Bóg tym, którzy Go szukają i którzy Go miłują, pozwala się rozpoznać i znaleźć w taki sposób, w jaki tylko On pragnie.
Czy pozwoliłem już odnaleźć się Bogu, czy to ja ciągle szukam Boga? Czy mam świadomość, że On pragnie, abym otworzył się na Jego miłość? Czy myślę, że to Bóg potrzebuje mojej miłości? Czego szukam w moim życiu? Oby się nie okazało, że zagubiłem najważniejszą rzecz – moją relację z Bogiem, Który jest żywy i prawdziwy. Dziś puka On do drzwi mego życia i mówi: Otwórz, chcę zasiadać z Tobą do stołu. Chcę być Twoim przyjacielem.
Kwiecień 2024
